“Önce seninle konuşmam gerek” dedi Müzeyyen teyze, sesi Ada’nın daha önce hiç duymadığı kadar ciddi çıkmıştı.

Ada yeniden Utku konusuna döneceklerini düşündü ama bir şey söylemedi, bu noktada artık Utku ile bir ömür geçirmeyi hiç istemediğini söylemenin ne yeri, ne de zamanıydı.

“Elbette sizi dinliyorum” dedi o da aynı ciddiyetle.

“Bunları sana bu akşam söylemeyi hiç planlamamıştım ama hastalık sandığımdan hızlı ilerliyor, eğer bana bir şey olursa, bu söyleyeceklerimi sana kimse anlatmayacaktır.”

Ada anlayamamıştı ama başını salladı sessizce.

“Biz Hulusi amcanla birbirimize çok aşıktık, şimdi bakma onun öyle iki büklüm, buruş buruş olduğuna. Gençliğinde çok gösterişli adamdı. Ailesi o zamanlar için  zengin sayılırdı. Ben ise onlara göre fakir bir ailenin kızıydım. Yine de sevmiştik birbirimizi işte. Bana evlenme teklif ettiğinde o kadar heyecalanmıştım ki, neredeyse düşüp bayılacaktım. Önümüzde mutlu uzun bir ömür olduğuna  inandırmıştık o gün birbirimizi. Heyecanımıza yenik düştük, gençtik beraber oluverdik. Nasılsa evlenecektik. Sonra işler umduğumuz gibi gitmedi, Hulusi amcanın annesi benimle evlenmesine itiraz etti. Hulusi ne olursa olsun evleneceğimizi söylüyordu bana, gerekirse kaçacaktık. O kadar üzülmüştüm ki, beni ailelerine layık görmüyor olmaları gururumu incitmişti. O zamanlar böyle dediğim dedik bir kadın değildim elbette” diyerek gülümsedi ve biraz nefes aldı.

Ada merakla dinliyordu anlatılanları, nereye varacağını anlamamıştı ama, evlilikten bahsedildiğine göre eninde sonunda laf Utku’ya gelecekti nasılsa.

“Hulusi amcan çok mücadele etti annesiyle ama o ikna olmadı. Bir kaç ay sonra hamile olduğumu farkettiğimizde artık kaçmaya kesin karar vermiştik. Hulusi amcan annesiyle son bir kez daha konuşacak, eğer bebeğe rağmen hayır derse, o zaman kaçacaktık. Annesi eğer çocuk erkek olursa evliliğiniz sürer, yoksa tek celsede boşanırsınız gibi tuhaf bir koşul öne sürünce, Hulusi amcanda kabul etti. Bir kez evlendikten sonra, nasılsa onların isteğiyle ayrılacak değiliz diyordu bana ama ben annesinin onun üzerindeki etkisinden korkuyordum. Bebek henüz çok küçüktü ve karnım belli olmuyordu. Evlendiğimizde kimse hamile olduğumu anlamadı. ”

Ada ilk kez Volkan’ın doğumu ile ilgili  hikayeyi dinliyordu, merakla bakmaya  devam etti Müzeyyen teyzenin yüzüne.

“Bir iki ay sonra bebeğin cinsiyetini öğrenmek için doktora gittik, o gün Hulusi amcanın bir işi çıktığından benimle gelememişti. Doktor bebeğin kız olduğunu söylediğinde başımdan aşağı kaynar sular döküldü sandım. Annesi evliliğimizin devam etmesine asla müsade etmeyecekti. Zaten beni gelin olarak  kabul etmemişti, ne ailemle, ne de benimle konuştu nikahtan sonra. Eve döndüğümde Hulusi amcan heyecanla sordu bebeğin cinsiyetini, ona erkek olduğunu söyledim.”

“Hiç bir şey anlamıyorum, Volkan?” dedi Ada merakla. Müzeyyen hanımın konuşacak hali kalmamıştı ama, devam etti anlatmaya, “Büyüdüğüm mahallede çok yakın bir arkadaşım vardı, en son konuştuğumuzda bana eltisinin de hamile olduğunu söylemişti. Hemen onu aradım, bebeğin cinsiyetini onlarda öğrenmişlerdi ve bebek erkekti. Ona durumu anlatıp, bebekleri değişmeyi kabul ederse ona yüklüce para vereceğimi söyledim. Önce kabul etmedi, çok şaşırdı. Sonra bebeğin ailesi ile konuştuğunu ve kabul ettikleri haberini verdi. İçim rahatlamıştı. Bir şekilde hastanede Hulusi amcan ve ailesi anlamadan bebekleri değiştirdiler ve kucağıma geldiğinde artık bir oğlum vardı.”

Ada duyduklarına inanamıyordu, yani kendi evladını bir başkasının çocuğuyla mı değiştirmişti Müzeyyen teyze ve o bebek Volkan’dı bu durumda.

“Volkan biliyor mu?” dedi heyecanla.

“Hayır bilmiyor”

Bir şey söylemedi, Volkan’ın bunu duyduğunda vereceği tepkiyi düşünmek bile istemiyordu şimdi. Asıl anlayamadığı Müzeyyen teyzenin bunu neden şimdi anlattığıydı.

“Anlamadın değil mi?” dedin kadın artık zorla konuşuyordu.

“Hayır anlamadım, yani anladım, bilmiyorum kafam karıştı” dedi sadece. Volkan’ın kendi çocukları olmadığını Ada’nın bilmesi neyi değiştirirdi ki. Volkan’a onun söylemesini mi istiyordu Müzeyyen teyze. Bu kadarı da fazlaydı ama. Böyle bir şeyi bunca yıl duymadıysa, bundan sonra da bilmesine gerek yoktu ki zaten. Bir gün gerçek ailesi ortaya çıkar da onlardan duyarsa diye mi endişeleniyordu. Hiç bir şey anlamamıştı ama bunu birisi Volkan’a söyleyecekse bile bu o olmamalıydı, ondan emindi.

Müzeyyen teyze kızın sessizce düşüncelere daldığını görünce, son bir kez daha zorladı kendini.

“Kızım!” dedi onun elini sıkarak. “Benim karnımdaki çocuk sendin!”

Birden bütün dünya durdu sanki. Her şey sustu, Ada’nın yüreği, aklı her şey sustu. Elini hızla çekti kadının elinden. Bunu neden yaptığını kendisi de bilmiyordu ama bir şekilde çıkıp gitmek istiyordu şimdi bu odadan. Bir kaç gündür yaşadıkları yetmiyor gibi, ne oluyordu böyle anlayamıyordu artık. Tam oturduğu yerden kalkmaya hazırlanıyordu ki, Utku girdi kapıdan.

“Müzeyyen teyze, çok merak ettim, iyi misiniz?” dedi hemen yatağın yanı başına gelip. Ada kıpırdayamadı yerinden. Müzeyyen hanım gülümsemeye çalıştı Utku’ya.

“Yapabileceğim bir şey var mı? Doktor ne dedi?” dedi Utku Ada’nın bembeyaz olmuş yüzüne bakıp.

“Yok bir şey oğlum tetkikler devam ediyor” dedi Müzeyyen teyze inler gibi. Onun zor konuştuğunu gören Utku, “Yormayayım ben sizi” diyerek kapıya yöneldi. Ada’da çıktı onunla, en azından bu fırsatı değerlendirebilirdi biraz aklını toplayabilmek için.

“İyi görünmüyorsun, kalmamı ister misin?” dedi Utku sevgiyle ona sarılıp.

“Hayır” diyerek itti onu Ada, “Evdekileri aramam lazım” diyerek telefonu çıkardı cebinden, Hulusi amcanın numarasın çevirip, doktorun söylediklerini tekrarladı. Adamcağızın sesi soluğu kesildi bir süre.

“Tamam kızım, sabah erkenden geliriz” diyerek kapattı telefonu.

Utku onun söylediklerini duyunca sessizleşmişti, “Babamlarla konuşayım ben de” diyebildi sadece. Ada onu duymamış gibi, yeniden odaya girdi. Utku ile orada kalmaktansa yeniden içeri girmek daha iyi gelmişti ona.

Müzeyyen hanım derin bir uykuya dalmış görünüyordu. Kalktığı koltuğa oturdu yeniden. Babası her şeyi biliyor olmalıydı, kendi çocuklarını para için vermişler ve karşılığında onu almışlardı. O Volkan’a bu nasıl söylenecek diye hayıflanırken, asıl şoku kendisi yaşıyordu şimdi. Demek o yüzden annesi ölünce buraya gelmişlerdi apar topar, yıllarca iyi insanlar olarak bildiği Hulusi amca ve Müzeyyen teyze onun gerçek ailesiydi. Volkan ise.. “Aman Allahım!” dedi yeniden kendi kendine. Aklı kabullenmiyordu bir türlü bu hikayeyi. Babasının yüzüne nasıl bakacaktı şimdi, daha da doğrusu babası onun yüzüne nasıl bakacaktı. Muammer beyin daima hüzünlü bakan gözleri geldi gözlerinin önüne. Volkan’a benzeyip benzemediğini düşündü. Sonra kendini düşündü. Gerçekten de ne  Volkan, ne de o benzemiyorlardı gerçek anne babalarına. Sanki evren bir şekilde yardım etmişti Müzeyyen teyzeye . “Müzeyyen teyze” diye tekrarladı içinden. Daha az öncesine kadar içini sevgi ile dolduran bu kelimelerin asıl anlamının “anne” olduğunu düşününce içi buz gibi oldu elinde olmadan. Elbette Müzeyyen teyzenin yıllardır ona ve babasına yaptığı iyilikleri görmeze gelemezdi ama, insan evladını nasıl verirdi bir başkasına hem de para karşılığında. Evliliği yürüsün diye. Hulusi amcayı düşündü sonra, zavallı adamın hiç bir şeyden haberi olmamıştı. Böyle bir şeyi duysa kaldırabilir miydi bilmiyordu zaten. Telefonun sesiyle irkildi birden, Volkan arıyordu. Odadan çıktı konuşmak için.

“Babamın söyledikleri doğru mu?” dedi sesi çok üzgün geliyordu.

“Evet doğru” dedi Ada, doğru sandığı ne yalanlar vardı oysa daha.

(devam edecek)

Bölüm 1

https://gulserenkilincyazar.com/2018/07/06/varilacak-yarinlar-bolum-1/

Bölüm 2

https://gulserenkilincyazar.com/2018/07/07/varilacak-yarinlar-bolum-2/

Bölüm 3

https://gulserenkilincyazar.com/2018/07/08/varilacak-yarinlar-bolum-3/

Bölüm 4

https://gulserenkilincyazar.com/2018/07/09/varilacak-yarinlar-bolum-4/

Bölüm 5

https://gulserenkilincyazar.com/2018/07/10/varilacak-yarinlar-bolum-5/

Bölüm 6

https://gulserenkilincyazar.com/2018/07/11/varilacak-yarinlar-bolum-6/