Müzeyyen teyze, alışverişten önce bir de doktora gidip gelmişti o sabah. Dizlerindeki ağrılar bir süredir geçmediği için fizik tedavi görüyordu ama, yanında kimseyi istemiyordu gidip gelirken. Hulusi amcanın en çok kızdığı huyuydu bu, ağrısı, sızısı tavan yapana değin bir doktora görünmüyor, görüneceği zaman da yanında kimseyi istemiyordu.

“Yahu Muammer gelsin hiç değilse, kapıda bekler, alır getirir seni!” dese de Müzeyyen teyze, “Çocuk muyum ben! Başımda bekçiyle gideceğim doktora!” diye tersleyiveriyordu hemen.

Alışverişin ardından  renginin solduğunu görünce, anladı Ada yine ağrılarının başladığını, “Müzeyyen teyze çok sıcak oturup, soğuk bir şeyler içsek mi?” dedi hissettiğini belli etmemek için.

“Ay olur mu kızım, akşama misafir gelecek! Evde bir sürü işimiz var daha!” diyerek itiraz etti kadın bu öneriye. Volkan’da, Ada’ya dert yanıyordu çoğu zaman, “Annem kendine hiç bakmıyor, sürekli bizim peşimizde dolanıyor, vallahi bir gün yatıp kalıverecek”

“Allah korusun!” diyordu Ada ama, kadının günden güne daha kötü hissettiğini görebiliyordu o da. Yaşlanıyorlardı artık hepsi ama, kendileri kabul etmiyorlardı bir türlü nedense.

Tüm ağrılarına rağmen eve gidince de oturtmak mümkün olmadı Müzeyyen teyzeyi, çayın yanına yenilecek bir tuzlu, bir tatlı yapacağız diye girdi mutfağa hemen. Tabi Ada’da peşinden. Volkan yanlarına gelipte akşama arkadaşlarıyla plan yaptığını söyleyince kıyamet koptu evde.

“Oğlum misafir çağırdım ben eve, sen plan yapıyorsun, kesinlikle olmaz! Bu akşam evdesin!” diye kükredi Müzeyyen teyze. Otoriter bir kadındı ama, böyle kükrediği çok nadirdi Müzeyyen teyzenin. Ne olduğunu anlayamayan Volkan affaladı ama, geri adım atmadı yine de, “Anne ne oluyor yahu, misafir gelecekse gelecek, Ada evde işte, ben ne yapacağım onların yanında?”

“Ne demek ne yapacağım, Pelin var sohbet edersiniz”

“Bana ne Pelin’den ya, Ada’yla sohbet etsin onlar!”

“Olmaz dedim o kadar, ayıp olur insanlara, yıllardır görmediler seni de, Saadet hanım merak ediyor”

“Hey Allahım!” diye söylenerek gitti Volkan içeriye.

Müzeyyen teyzenin bu sert çıkışı korkutmuştu Ada’yı da, anlaşılan akşama herkesin hareketlerine çok dikkat etmesi gerekiyordu. Hiç yorum yapmadan sessizce işine devam etti.

Nihayet hummalı bir çalışmanın ardından evde her şey Müzeyyen teyzenin istediği düzene girince, oturup balkonda yemeklerini yediler önce. Volkan’ın suratı asıktı. Hulusi amca da anlamamıştı Müzeyyen teyzenin stresini, ama hepsi huyunu bildiklerinden ağızlarını açmadan beklediler misafirleri.

Saadet hanım, eşi Ferhat bey ve Pelin tam söyledikler saatte geldiler. Onlar gelmeden en son fırçayı Volkan yemişti yine. Her zaman üzerinde olan bermudasını çıkarmasını söylemişti annesi, misafir gelecekti, kotunu giy bari diyerek yolladı oğlanı odasına.

Akşam Müzeyyen teyzenin gerildiği kadar zor geçmedi, eskilerden bahsedildi daha çok. Ada sessizce dinleyip, servisleri yaptı zaten. Pelin İstanbul’daki hayatını anlatıyordu Volkan’a. Volkan annesinin korkusuna sessizce dinliyor gibi görünüyor, arada Ada’ya kaş göz işareti yaparak eğleniyordu kendi kendine. Bir ara mutfağa gelip Pelin’in taklidini yapmaya başlayınca, kovaladı onu Ada. Müzeyyen teyze bu hallerini görürse, ikisini de dizerdi kurşuna.

“Ay neymiş bu İstanbul kardeşim!” diyerek gitti Volkan görev yerine.

Misafirleri uğurladıktan sonra, Müzeyyen teyzenin sesi soluğu kesildi. Bütün günün yorgunluğundan ayakta duracak hali kalmadığı belli oluyordu. Ada kalanları onun toplayacağını söyleyerek yolladı onu odasına. Bu sefer itiraz etmeden gitti kadın.

“Nesi var annemin Allahaşkına?” dedi Volkan, babasına dönüp.

“Vallahi bende anlamadım, yakında çıkar kokusu” diyerek gitti Hulusi amca da karısının peşinden.

Volkan saatine baktı, henüz arkadaşlarına takılmasına engel olacak kadar geç olmamıştı, Ada’ya çaktırmamasını söyleyip, ayakkabılarını giyip sessizce çıktı evden. Ada’da her şeyi yerli yerine koyup geçti küçük evlerine. O da yorulmuştu bütün günün koşturmasından.

Ertesi sabah ekmeği alıp döndüğünde, mutfakta Müzeyyen teyze yerine Hulusi amcayı görünce şaşırdı.

“Günaydın Hulusi amca? Müzeyyen teyze nerede?”

“Yatıyor kızım, dün çok yorulmuş herhalde.”

Yıllardır bu saatte Müzeyyen teyzenin kalkmadığına şahit olmayan Ada endişelendi. Ekmekleri masaya bırakıp gitti kadının odasına ve kapıyı hafifçe tıklayıp girdi içeri.

Müzeyyen teyze gözleri açık yatıyordu sessizce, Ada’yı görünce, elini uzattı, “Gel kızım, gel!”

“Ne oldu Müzeyyen teyzeciğim, hasta mısınız, bir doktora gidelim?”

“Yok kızım yaşlılık işte, dünkü yorgunluğu atlatamadım herhalde, zaten bir randevum var yarın sabah gideceğim”

“Kahvaltınızı buraya getireyim mi?”

“Yok kalkarım ben  şimdi, sen git Hulusi’ye yardım et, beceremez o şimdi” diyerek güldü, Ada’da güldü onunla. Müzeyyen teyze evde herşeye öylesine hakimdi ki, adamcağız arada sırada yardım etmeye de kalksa, bin tane fırça yerdi döküyor, saçıyor diye.

“Tamam” diyerek çıktı odadan ve gitti Hulusi amcanın yanına.

“Hulusi amca, bir doktor mu çağırsak?” dedi fısıltıyla.

“Yok kızım deli misin, ben  de söyledim sabah, aldım ağzımın payını, yarın gidecekmiş zaten.”

“Bana da öyle söyledi” diye düşünceli düşünceli taşımaya başladı Ada tabakları balkona. Volkan henüz uyanmamıştı. O uyanınca bir de onunla konuşurlardı nasılsa.

Masa hazırlanınca, tekrar gitti Ada, Müzeyyen teyzenin odasına, kadıncağız zorla doğrulmuş üzerini giyinirken, yardım etti giyinmesine ve birlikte balkona geldiler.

“Hulusi uyandır şu oğlanı!” diye seslendi balkondan Müzeyyen teyze. Hastalık bile evin kurallarını yumuşatmıyordu. Kahvaltıda herkesi masa da olacaktı. Mummer bey de az sonra girdi kapıdan.

Volkan uykulu gözlerle bile anladı annesindeki değişikliği, Ada’ya baktı sorar gibi. Ada kaş gözle “Sonra.” diye cevap verdi ona.

“Ne kaş göz yapıyorsunuz kendi aranızda bakayım siz? Pelin’i mi çekiştiriyorsunuz yoksa?” dedi Müzeyyen teyze.

“Ne Pelin’i anne ya, bütün gece İstanbul şöyle, İstanbul böyle dinledim durdum zaten”

“Oğlum kız orada doğmuş büyümüş nereyi anlatsın sana ilk görüşme de, konu bulamayınca oradan bahsetmiş işte.”

“Tamam da anne, bahsettiği gezmesi tozması.”

“İyi kız Pelin, sen bir şans ver yine de.”

“Ne şansı anlamadım?”

“Anlarsın, anlarsın.” diyerek kahvaltısına döndü Müzeyyen hanım. Hepsi birbirlerine baktılar ama kimse sormaya cesaret edemedi.

Kahvaltıdan sonra erkeklerin hepsi bir yana dağılınca, Ada ile Müzeyyen teyze kaldılar sofrada bir tek. Ada her sabah yaptıkları gibi kahveleri yapıp getirdi.

“Sen ne diyorsun Ada bu işe?”

“Hangi işe Müzeyyen teyze?”

“İşte Pelin ile Volkan’a yani?”

Ada, sabahtan beri aslında tahmin ettiği konunun doğrudan kendine sorulmasıyla afalladı biraz. Kalbinde hisettiği sızı yüzüne vurmasın diye kahvesinden bir yudum alıp ağzı yanmış gibi yaptı hemen. Müzeyyen teyzenin dünden beri garip davranışları ve imalarından anlamıştı elbette ne sorduğunu. Pelin ile Volkan için bir gelecekten bahsediyordu ama, Ada bu fikirden neden bu kadar rahatsız olup, içinin yandığını açıklayamıyordu kendine.

“Sana söylüyorum kızım, dilini mi yuttun?” dedi Müzeyyen teyze tekrar.

“Ah! Ağzımı yaktım da özür dilerim” dedi Ada toparlamak için, “Volkan bilir Müzeyyen teyzeciğim ben ne diyeyim?” dedi sessizce.

“Kızım o deli oğlan ne bilecek, sen de en az benim kadar tanıyorsun işte.”

“Yani Volkan pek istiyor gibi gözükmedi bana” dedi bu defa çekinerek.

“İstemez o, sen konuşup ikna edeceksin onu.”

Ada yutkundu birden, hiç beklemediği bu söz karşısında, cevap veremedi.

(devam edecek)

Bölüm 1

https://gulserenkilincyazar.com/2018/07/06/varilacak-yarinlar-bolum-1/

Bölüm 2

https://gulserenkilincyazar.com/2018/07/07/varilacak-yarinlar-bolum-2/