“Jandarma nasıl duyup gelmiş dede?”

“Meğer Sıra nine gençliğinde Pakize’yi pek severmiş, inanırmış onun söylediklerine.  Köylünün halini görünce onun canını kurtarmak istemiş, seyyarın elinde bir not tutuşturmuş emanetini alırken. Köyde olanı biteni bir bir yazmış yarım yamalak yazısıyla. Gelini görmeden parayı veriyorum diye, arasına sarmış vermiş kağıdı da. Zaten olanlardan şüphelenen seyyar, akşam eve gidince görmüş notu paraların içinde. Koşmuş hemen haber etmiş Jandarma’ya. Onlar da anca o zamana yetişmişler harabeye.

Zaten biraz daha gelmeseler, köyde canlı erkek kalmayacaktı altın uğruna. Hoş hepsi mapusa düşünce yine kalmadı. Devletin adamları gelip harabeyi incelediler uzun uzun. Sahiden başka küplerde buldular evlerin duvarlarında. Giderken duvarlara açtıkları oyuklara saklamışlar küpleri insanlar. Nasılsa bir gün gelir alırız umudu varmış içlerinde. Gelememişler tabi.

Kendileri gelememişler ama yürekleri hep evlerinde, saklayıp gittikleri ömür verdikleri birikimlerinde kalmış. Sonradan dediler ki, Pakize onların ruhlarıyla da konuşurmuş. O yüzden söylemezmiş kimseye altını, bildiği halde. Köylünün birbirini kıracağını da bildiğinden, kimseyi yaklaştırmazmış harabelere. Yıllarca kimsenin ruhu duymamış orada bir hazine ile yaşadıklarını.

Sonra o iki uyanık harabede altını görünce, her şey çorap söküğü gibi ilerledi işte.”

“Peki onlar altını nasıl görmüşler?”

“İkisi de ölünce hiç öğrenemedik tabi, belki gerçekten oradan geçerlerken merak edip girdiler gördüler. Kim bilir?”

“Pakize’ye ne oldu peki sonra?”

“Jandarma köyü boşalttırdı bir hafta sonra hepimize. Zengin olma hayali kurarken, tıpkı altınların sahipleri gibi, yanımıza alabildiğimizle terkettik köyü hepimiz. Kimi diğer köylerdeki akrabalarının yanına yerleşti bir süre, kimi de bizim gibi şehire geldi. O sıralar annemin dayısı yaşardı İstanbul’da. Başımıza gelenleri öğrenince anneme ‘Al oğlanı gel’ demiş. Bir daha da hiç dönemedik köyümüze. Kaldık buralarda. Babam mapustan çıkınca geldi yanımıza. Tutunamadı, barınamadı. kaçtı gitti sonra nereye gittiyse. Bir muhtarı salmadılar diye biliyorum. Köylüyü azmettirmekten müebbet verdiler ona.”

“Pakize?”

“Pakize’yi dağlarda görmüşler sonra bir kaç kez, Jandarma komutanına bu köyün delisi deyince, kimse ellememiş onu. Cazı Pakize meğer başından beri köylüye iyilik eder yanaştırmazmış harabeye ama işte insanoğlunun gözü doymuyor. Bir köyün delisi herkesten akıllı ve öngörülü çıkmış aslında. Hiç birimiz bilememişiz. Biz zaten çocuktukta, yetişkinde olsak köyde onlara uyardık herhalde.

Bazen gece rüyalarıma giriyor o zaman yaşanılanlar. Her  gün gördüğüm insanların birbirlerine nasıl kıydıkları. Gözlerindeki o hırs. En çok biz çocuklar ders aldık belki bu yaşanılanlardan.”

“Altın kaçırabilen olmuş mu acaba?”

Cevap vermedi dedem, gözleri daldı gitti uzaklara. Cazı Pakize köyünden  gelin gelirken başına gelecekleri bilse yine de gelir miydi acaba? Keşke o konuştuğunu söylediği ruhlar önceden gelip uyarsalardı onu diye düşünürüm bazen. Yok inandığımdan değil de işte, üzüldüğümden belki.

İşte kardeşimin o sabah üst üste giydiklerinden sonra köyümüzün hikayesini öğrenişim böyle oldu. Çoğunluk yaz geldi mi köylerine giderken, bizim gidecek bir köyümüz kalmamış olmasının  nedenini de böylece öğrenmiş oldum o yıl.

Dedem sonradan sorular sorsam da cevap vermedi hiç birine. Yıllarca susmuştu içinde bu hikaye, belki taşmıştı da o an bana anlatmıştı bilmiyorum. Beş yıl sonra vefat ettiğinde, sandıktaki mendiline sarılı bir altın para buldu babam. Göz göze geldik. Hikayeyi onunda bildiğini anladım o zaman.

Tüm hüznüne rağmen yine de edememiş, bir altını kaçırmayı başarmıştı jandarmadan. Kim bilir belki başkaları da vardı köyden döndüğünde. Onları hiç öğrenemeyeceğiz.

Bir delinin korumaya çalıştığı köylü, kendi hırsından bulmuş belasını Pakize’nin söylediği gibi. Hani derler ya, ‘Yar olmamış’ köye, aklı, gönlü altınında kalan insanların bıraktıkları geriye.

Benim altın hikayesini bildiğimi öğrenince, dedemin ağabeyinin de o son  arbadede vurulduğunu anlattı babam. İyice üzüldüm.

Şimdi ne zaman bir meczup görsem, Cazı Pakize ve dedem gelir aklıma. Koca köyün akıllı insanları,  bir deliye uysa kim bilir şimdi neler yaşanıyor olurdu diye düşünürüm. Kulak veririm söylediklerine.

Hani derler ya ‘Bir deli kuyuya taş atmış, kırk akıllı çıkaramamış.’

Pakize’nin başlarına yağdırdığı taşların anlattığını okuyamamış bizim köylüler. Şimdi  çevreme bakıyorum da, aslında çoğu insanın o köylülerden bir farkı yok. Hâlâ bir küp altının peşinde birbirlerini yıkıyorlar. Sanki sonunda dayanacak kimseleri olacakmış gibi.

İnsanın kendi aklıyla ortaya çıkardığı kağıt parçasına ömrünü feda etmesi hep tuhaf gelir bana bu yüzden. Düşünsenize ömrünüzü. Keşke her şey eskiden olduğu gibi kalsaymışta para denilen bu icat bu kadar ele geçirmeseymiş hayatlarımızı.

İnsanın karşılığını ve değerini yine insanın belirlediği bir kağıt parçasının çizdiği sınırlar kadar yaşamaya çalışması ne kadar mantıksız ve aptalca. Hava, su, toprak zaten bize sunulmuşken onu bir bedele bağlamayı akıl edenlerin aklına şaşmamak mümkün değil.

Para insanoğlunun hayatına ilk girdiğinde bunu sorgulamayıp, kabullenmiş olmaları da ayrı bir tuhaflık.

Yeryüzünde şaşırdığımız ve hayrete düştüğümüz onca olay ve durum varken. Bunu hayatın bir parçası sayıpta çemberin içinde gönüllü kalmamız da ayrı bir gariplik.

O altına ne olduğunu merak ediyorsunuz değil mi?

Babam uzun uzun düşündü onunla ne yapacağını. Aslında o günlerde gerçekten  elimize iyi para geçerdi bir yolunu bulup satabilse. Soyunun düştüğü hataya düşmemeye karar verdi sonra. Gitti teslim etti parayı devlete. Bir kağıt parçası verdiler karşılığında. Hâlâ durur o kağıt.

Bazen ona bakar dalar gider o da uzaklara dedem gibi.

SON

 

Bölüm 1
https://gulserenkilincyazar.com/2018/08/18/cazi-pakize-bolum-1/

Bölüm 2

https://gulserenkilincyazar.com/2018/08/19/cazi-pakize-bolum-2/

Bölüm 3

https://gulserenkilincyazar.com/2018/08/20/cazi-pakize-bolum-3/

Bölüm 4

https://gulserenkilincyazar.com/2018/08/21/cazi-pakize-bolum-4/

Bölüm 5

https://gulserenkilincyazar.com/2018/08/22/cazi-pakize-bolum-5/