Dedem sabah dolabında ne bulduysa üst üste giymiş küçük kardeşime bakıp, “Ne bu halin Cazı Pakize gibi?” diye sorunca merakımı yenemedim sordum.

“Dede Cazı Pakize de kim?”

“Bizim köyün delisiydi!” dedi dedem, “Ne bulursa üste üste giyer dolanırdı.”

“Neden delirmişti peki?”

Dedem hiç gitmediğimiz köyünden arada bir bahsetse de, daha önce Cazı Pakize’den  bahsettiğini hiç duymadığım için merakım iyice artmıştı.

Ve dedem anlatmaya başladı ;

“Pakize bizim köyle yakın bir köyden gelin gelmiş. Geldiği köyde  bir kaç soy önce ailelerin çoğunun değişik özellikleri varmış. Çevre köylere şifacılık eder, doğumlara gider. Derdi olana ot çöp kaynatıp yardım ederlermiş. Hatta öte dünyaya göç edenlerle konuştukları bile söylenirmiş. Gel zaman git zaman insanlar onlara yardım eden bu insanlara büyücü, cinci gözüyle bakmaya başlayınca, onlar da kimselere bir daha yardım edip bu işlere devam etmemişler. Gel zaman git zaman yeni nesiller de bu bilgileri unutmuş zaten. Köyde bu işleri bilen kimse kalmamış.

Pakize’nin bizim köyde gelin geldiği ailenin de gene soylara dayanan bir kan davası hikayesi varmış. Şifacılık büyücülük diye bırakılmış ama işte kan davası bırakılmamış nedense. Pakize’nin gencecik kocasını bir gün tarlaya giderken sabahın karanlığında indirmişler.

Zavallı Pakize gelin geldiği evde, dul kalmış böylece. Bir kez gelinlikle girdiği evden ancak kefenle çıkabileceği için de köyüne dönememiş. Henüz yeni  evli olduklarından çocukları da olamamış Pakize ile merhum damadın.

Aradan günler geçtikçe Pakize geceleri çığlık çığlığa uyanmaya başlamış. Önceleri “Rüya gördüm” diyormuş evdekilere. Sonra bir gece çok korkup, bahçeye fırlayınca  sıkıştırmışlar kızı. Meğer Pakize her gece rahmetli olan kocasının ruhunu görüyormuş. Adam her gece kızın uyuduğu odaya geliyor, onu çok sevdiğini ve her zaman yanında olacağını söylüyormuş ama kız o kadar korkuyormuş ki çığlık  çığlığa kalıyormuş.

Bir kaç gece  kızın yanına  birini koymuşlar ki korkmasın. Yanında uyuyan bir şey duyup görmediği halde Pakize’nin çığlıkları ve anlattıklarının ardı arkası kesilmemiş. Sonunda kızı bir hocaya götürmüşler. Hoca “Bunun içine cin girmiş.” deyip muskalar yazmış.

Ne muskalar ne dualar, taze damadın karısının yanına gelmesine engel olamamış. Derken Pakize başka ölmüşleride gördüğünü anlatmaya başlamış. Götürmedikleri hoca kalmamış ama ne çare. Sonunda uykusuzluk, korku kesilmeyince zavallı Pakize aklını oynatmış.

Bir gece evden sessizce çıkmış gitmiş, kimsenin de ruhu duymamış. Sabah olup kızı bulamayınca zaten deliliklerinden  bunalan ev halkı da peşine düşmemiş. Belki kendi köyüne dönmüştür deyip oturmuşlar. Aradan  uzun bir zaman geçtikten sonra, Pakize bir gün yeniden ortaya çıkmış. Üstü başı parçalanmış köyün meydanına  gelip öte dünyadan gelenlerin söylediklerini anlatıyormuş.

Onun bu halinden artık korkmaya başlayan köylü, gördüğü yerde taşlayıp kovalamaya başlamış Pakize’yi. Adını da Cazı Pakize koymuşlar. Acıyıp evdeki eskilerden falan veren de olmuş tabi. Karnını doyursun  diye azık veren de. Yine de kimse onu köyde istemiyormuş.

Köyün yukarısında terkedilmiş taş evlerin olduğu yerde yaşamaya başlamış Cazı Pakize. Ben de çocuktum işte o zamanlar. Sırf oyun olsun diye oraya gidip taşlardık zavallı kadını. O da elindeki sopasını bize doğru sallayıp anlaşılmayan bir şeyler mırıldanınca, bize büyü yaptı diye bağıra çağıra köye dönerdik. Çocuktuk işte. Annem Cazı Pakize’nin oraya gittiğimizi duyunca çok kızar, hemen köyün hocasına götürüp okuturdu hepimizi.

İşte o günlerden beri ne zaman üst üste yırtık pırtık giyinen birini görsek Cazı Pakize gibi derdik köyde.”

Cazı Pakize’nin hikayesi çok ilgimi çekmişti gerçekten. Hele bir de ruhlarla falan konuştuğunu duyunca iyice merak  etmiştim. Delirdi diye onu sokaklara bırakan ailesine de sinir olmuştum doğrusu. Ona sahip çıkmayan kendi ailesine de.

“O zamanlar şimdiki gibi değildi” dedi dedem, “Bir kız gelin gitti mi onu unuturlardı. O artık erkek tarafının malı gibi olurdu. Eve dönse de almazlardı zaten. Kötü gözle bakılırdı. Kocası daha evliliğin başında da ölmüş olsa Pakize’nin oğlanın ailesi ile birlikte yaşamaktan başka şansı yoktu. Sizler çok şanslısınız.”

“Peki Pakize’nin halinden sonra kan davası devam etti mi?”

“Etmez olur mu? Onlar da birini vurdular sonra. Pakize’nin delirmesi ile kan davası arasında bir bağ kurmak kimsenin aklına gelmezdi ki. Kan davası namus meselesi gibiydi. Ardında kim kalmış, kime ne olmuşa bakılmazdı. Kanı yerde koymamak şeref sayılırdı. Ne canlar yandı bu davalar yüzünden.”

“Cazı Pakize’ye ne oldu sonra? Gerçekten konuşuyor muymuş ölenlerle.”

“Konuşuyormuymuş yoksa dedikleri gibi cinlere mi karışmış bilmiyorum, hiç düzelmedi ama köylünün başına epeyce iş geldi sonra.”

“Nasıl iş geldi, bir fenalık mı yaptı Pakize?”

“Yok zavallının kendinden başkasına zararı yoktu aslına bakarsan. Köylü fenaydı ondan çok.

Bir gün kahveye bir kaç adam geldi. Babamgille oturup epeyce sohbet ettiler. Geçerken uğramışlar bizim köye, gezginlermiymiş öyle bir şeymiş.

Adamlar oturuken Cazı Pakize kahvenin önüne gelmiş, adamları görünce avazı çıktığı kadar bağırmaya başlamış.

Taşı eline alan kovalamış Pakize’yi ama gitmemiş. Sopasıyla adamları gösterip “Bela getirecekler!” diye bağırıyormuş sürekli. Pakize’nin hikayesini öğrenince korkmuş adamlar da kalkıp gitmişler.

Onlar uzaklaşana kadar bağırmış bizim ki arkalarından “Uğursuzlar! Bela getirecekler!” diye. Aslında Pakize’nin köylünün gösterdiği tüm şiddete rağmen kimseye saldırdığı görülmemiş daha önce. ”

Hikaye giderek heyecanlı olmaya başlayınca, dedemin yanına iyice sokulup sormaya devam  ettim.

“Niye öyle söylüyormuş peki Pakize?”

“Kimse anlamamış, yaşlandıkça aklının iyice uçtuğuna kanaat getirmişler sadece.

O gece taş evlerin olduğu yerden gene Cazı Pakize’nin çığlıklarını duyduk hepimiz. Yine aynı şekilde bağırmaya devam ediyordu. Babam bir ara “Gidip şu deliyi susturayım!” dese de annem bırakmadı. Geceleri yukarıdaki taşlık çok ıssız olurdu. Pakize’den başkası da oraya gitmeye cesaret edemezdi zaten. Herkesin gündüz gücü yeterdi ona. Gece oldu mu kimse bulaşmazdı. Sabaha kadar bağırdı Pakize.

Ertesi gün olunca biz köyün meraklı çocukları duramadık tabi, hepimiz gittik Pakize’ye bakmaya. Baştan Pakize ortalarda yoktu. Daha önce sadece taş evlerin kenarından bakıp dönerken. O gün niyeyse gidip evlere bakmaya karar verdik. Annem oraya gitmemi yasaklayıp bir sürü kötü hikaye anlattığı için ben geride kaldım gitmedim.

Ben geri durunca çocukların  bir kısmı da korktu gidemedi. Bizden yaşça büyük iki tanesi “Korkaklar!” diye alay ederek atladılar yıkık duvarı, tam evlere yaklaşırken Cazı Pakize çıktı ortaya sopasıyla.

Bunların üzerlerine doğru sopasını sallayarak koşmaya başlayınca, hızla geri geldiler. Duvarın üzerinden atlayıp bizi bırakıp kaçmaya başladılar. Biz önce korkumuzdan kalakaldık yerimizde, sonra Pakize’nin bize doğru bağırdığını görünce topukladık hemen. Arkamıza bile bakmadan köye kadar koştuk.”

“Arkanızdan geldi mi?”

“Yok gelmedi ama ‘Bir daha gelmeyin, bela getirecek bunlar!'” diye bağırdı sadece.

O gece herkes yattıktan sonra gene Cazı Pakize’nin çığlıkları bastı köyü. Bu sefer hem “Bela getirecekler!” diye bağırıyor, hem de “Onlar sizin değil, Defolun !” diyordu.

Babam ‘Bu kadın iyice karıştı  herhalde kırklara, onlarla konuşuyor baksana!” dedi anneme. Annem de korkmuş dualar okumaya başlamıştı.

Ertesi gün cesaret edip gidemedik evlerin oraya, Pakize’nin de hiç sesi çıkmadı.

(devam edecek)

Bölüm 1
https://gulserenkilincyazar.com/2018/08/18/cazi-pakize-bolum-1/

Bölüm 2

https://gulserenkilincyazar.com/2018/08/19/cazi-pakize-bolum-2/

Bölüm 3

https://gulserenkilincyazar.com/2018/08/20/cazi-pakize-bolum-3/

Bölüm 4

https://gulserenkilincyazar.com/2018/08/21/cazi-pakize-bolum-4/

Bölüm 5

https://gulserenkilincyazar.com/2018/08/22/cazi-pakize-bolum-5/