Okulun açıldığı ilk gün yeni ve eski öğrenciler bahçede toplanmışlardı. Açılış töreninin ardından okula girilecekti. Verna gibi yeni gelen öğrenci sayısı fazla değildi. Zaten okulun fazla öğrencisi yoktu. Hem yetenekli, hem istekli, hem de bu okulun ücretini ödeyebilecek kişileri alıyorlardı. Gerçi Verna sınava falan girmemişti Aldıkları yeteneği ne ile ölçtüklerine dair bir fikri yoktu.

Cevap okul müdürünün konuşması ie geldi.

“Aramıza yeni katılan öğrencilerimize okulumuzda henüz misafir olduklarını hatırlatmak isterim! Bildiğiniz gibi okulumuzda birinci sınıf, öğrencinin bu okul için yeterli olduğunu test etmek ile geçer. Eğer öğrenci veya okul birinci sınıfın sonunda öğrencinin okula veya okulun öğrenciye uygun olmadığı sonucuna varırsa birlikteliğimiz sona erer Bu nedenle asıl eğitimi birinci sınıf bittikten sonra almaya başlayacaksınız. Bu güne değin methini duyduğunuz tüm hocalarımızın dersleri de ancak birinci sınıfı başarıyla tamamladığınızda başlayacak. İkinci sınıf ise sizde bir star ışığı olup olmadığı konusunda testlerin olduğu yılınız olacak. Eğer bir star olmaya uygun değilseniz ikinci sınıfın sonunda arkadaşlarınıdan ayrılıp farklı sınıflarda eğitim alacaksınız. Çünkü sahnede olacaklarınız ile olmayacaklarınız için farklı yetiştirme şekillerimiz olacak. Star olmanın ayrıcalık diğerlerinin ise ikincil yetenekler olduğunu kesinlikle düşünmeyin. İşin mutfağında olanlar ve sanatı gerçekten hissederek yaşayanlar asıl star olmayanlarınızdan çıkacak. Onlar vitrin değil, sanatçı olacaklar. Yol size ait. Başarılar dilerim!”

Hemen Norba’yı hatırladı Verna. O hem star hem de sanatçıydı ona göre. Kendisi de öyle düşünüyordu. Şimdi bu kalabalağın içinde bir yerdeydi muhtemelen, üçüncü ve dördüncü sınıfların olduğu yere doğru bakmaya çalıştı başını uzatıp ama onu seçemedi. Onu bulup mutlaka tanışacaktı. Bazı sınıfların dersleri birlikte aldıklarını duymuştu.

Konuşmalar son bulunca yeni başlayanlar arasında bir sohbet başladı. Herkes müdürün söylediklerini değerlendiriyor ve birbiri ile tanışıyordu. Verna bir kenarda durup onları dinlemeyi tercih etti. Okula aşina olan öğrenciler öncelikli olarak okula giriş yaptılar. Müdürün tabiri ile misafirler girmek için onları beklemek zorunda kaldı.

“Şimdi sizi dörde ayırıp okulu gezdireceğiz!” dedi öğretmenlerden biri ve kalabalığı hızla dörde bölüm, başlarına birer öğretmen verdiler. Her grup farklı noktalardan başlayıp okulu gezecek ve tanıyacaktı. Atölyeler, sınıflar, yemekhaneler, konferans ve dinleti salonları. Neredeyse iki saat boyunca okulun içini adım adım gezdiler. Sonra onlara okulun ve yaşam alanının bir haritası dağıtılıp, konferans salonuna götürüldüler. Burada okulun ve yaşam alanlarının kuralları anlatıldı. Okulun oldukça ciddi kuralları vardı. Öğrencilerden ilk beklediği şey düzen disiplindi. Misafir öğrencilikleri boyunca ne yazık ki her atölyeden faydalanamayacaklardı. Ders programları her birine ayrıca verildi. Verna aralarında saatlerce boşluk olan, bazıları sabahın köründe, bazıları neredeyse gece yarısı olan derslerine baktı.

“Öğretmenlerinizin durumlarına göre ayarlandı programlarınız. Sınavlarınız ile ilgili bilgileri sizlere öğretmenlerinz anlatacak!” denildi ve onları dere almak yerine yaşam alanlarına geri gönderdiler. Onlara dağıtılan ihtiyaç listesinde yazanları yaşam alanında açık olan dükkanlardan temin etmeleri gerekiyordu.

Gençler okul günü yerine serbest bırakılınca sevindiler ve neşeyle bir arada yaşam alanına doğru yürümeye başladılar. Bu arada Verna’da bir iki kişi ile tanıştı ve sohbet etti. Hep birlikte yaşam alanı çarşılarından birinden ihtiyaç listelerini tamamladılar ve sonra bir kafetaryaya geçip oturdular. Herkes ülkenin çok farklı yerlerinden gelmişti. Verna’nın geldiği bölgeden gelen neredeyse yoktu.

Genellikle büyük ve geniş evleri tutmuşlardı. Durumlarının iyi olduğu konuşmaları ve kıyafetlerinden anlaşılıyordu. Verna gibi sadeliği seven aralarında pek yok gibiydi. Verna ormana giderken taktığı kasketini başına geçirmiş, salopetini ve açık renk tişörtünü giyip gelmişti. Rahatlığı seviyordu. Annesinin kıza benzemiyorsun dediği bu kızların giydikleri gibi ışıltılı ayakkabı ve çoraplar, etek ve elbiselerdi. Çok güzellerdi, arkadaşlarına da çok yakışmışlardı gerçekten. Onlara bakınca Verna daha çok erkek çocuğu gibi duruyordu gerçekten ama hiç birinin rahat olduğunu sanmıyordu. Şu kızıl saçlı olan sürekli eteğini çekiştiriyordu. Diğer elini omuzuna götürüp kaşıyordu. Bluzunun yakasından açık omuz başlarına sarkan tüyler onu kaşındırıyor olmalıydı. Verna üzerindekilerle kendini çok rahat hissediyordu. Misafir öğencilerin hepsi neşeli ve güler yüzlü görünüyorlardı. Gruptaki erkekler bile Verna’dan daha gösterişli giyinmişleri. Hepsinin özellikle saçları çok farklı ve havalı kesilmişti. Yaşam alanındaki kuaförlerin de çok iyi olduğu söyleniyordu. Star olmak isteyenler için sıradan saç kesimleri zaten söz konusu olamazdı. Verna ve bir kaç kişi dışında hemen herkes star olmak istediğini söylüyordu. Verna kendisinde o ışığın olmadığını zaten biliyordu. Hiç bir zaman kalabalık önünde olmaktan hoşlanmazdı ayrıca. Yanlızlığı severdi daha çok. Bunları düşünürken yaşam alanının girişindeki orman geldi aklına. Bundan sonra okulda çok vakit geçireceklerdi, ders aralarında uzun aralıklar olsa bile çalışmalar için bir sürü proje verileceği söyleniyordu. Ormanı keşfetmeye bir süre vakti olmayabilirdi. Gölete sürekli gidemeyeceğine göre evini özlediğinde ormanda ne kadar ve nasıl vakit geçirebileceğini keşfetmek istiyordu.

Arkadaşlarına yapacak işleri olduğunu söyleyerek veda etti ve yaşam alanının girişine doğru yürümeye başladı. Yaşam alanından gün içinde çıkmaları ile bir problem yoktu ancak akşam saat dokuzda herkesin bu bölgeye geri dönmesi gerekiyordu. Hangi seviyede ve yaşta olursa olsun öğrenciler geceleri yaşam alanında olmak zorundaydılar. Son snıfların özel programları olduğu zamanlar ise izin belgeleri alıyorlardı. Norba gibi starlık yolunda ilerleyen gençlere bazı teklifler gelebiliyordu kanallara veya benzer yerlere katılmaları için. Böyle durumlarda onların mesleki kariyelerine katkısı olduğu için izin veriliyor ancak belirtilen saatte yaşam alanına geri dönmeleri isteniyordu. Bu yanlarında aileleri olsa bile değişmiyordu.

Ailelerin yaşam alanına gelmelerinde, ziyaret veya kalma maksatlı bir sakınca görülmüyordu. Ancak çok uzun kalmaları tavsiye edilmiyordu. Bununla birikte yardımcı personeller gençlerle okul dönemi boyunca kalabiliyorlardı. Onlar içinde özel kalma izinleri yazılıyor, yaşam alanında dolaşmaları uygun bulunmuyordu. Gençlerin yetişkinlerle birlikte vakit geçirmeleri istenmiyordu eğitmenleri hariç. Yardımcı personeller ancak gençler eğitimdelerken kendi ararlarında görüşebilir veya ihtiyaç olan alışverişi için yaşam alanında dolaşabilirlerdi. Bu insanlar arasında gençlere zarar vermek isteyenler olmaması için sıkı sıkı bir geçmiş araştırması da ayrıca yapılıyordu. Sadece ailenin tavsiye etmesi yeterli bulunmuyordu. Önceki zamanlarda tatsız şeyler yaşanmıştı bu konularla ilgili. O yüzden okul her şeyi denetliyor ve sıkı tutuyordu.

Verna girişten karşıya geçip ormana doğru yürüdü. Geniş aralıklarla dikilmiş ağaçların olduğu bu yüzde bir tepeye doğru tırmanış görünüyordu. Patikalaşmış bir yol görünce bu oramana kendisinden başka da gelenler olduğunu görüp sevindi. Sadece çok kalabalık olmamasını umuyordu.

Tepeye ulaştıktan sonra boylu boyunca uzanan ağaçlık bölgeyi görünce kalbi hızlı hızlı çarpmaya başladı. Tek bir bina, tek bir insan izi görünmeyen yemyeşil bir denize bakıyor gibiydi. Neşeyle patikayı yürümeye devam etti. Bir de su kenarı bulursa kendisi için yeni bir cennete kavuşmuş olacaktı. Ancak bir süre yürüdükten sonra bilmediği bu yerde fazla içerileri gitmenin doğru olmayacağına kanaat getirdi ve seçtiği bir ağacın altına oturdu. Ayaklarını uzatıp gözlerini kapadı. İşte ağaçlar, orman ve o yine başbaşaydı.

Zihninin içinde bir melodi canlanmaya başladı. Bu kendi ormanından daha farklı bir melodiydi. Annesi olsa “Orman sana hoşgeldin diyor” derdi şimdi!

(devam edecek)