“Bu sene ülkemizin başına gelen felaketler yüzünden buruk olsa da, sizlerle birlikte bir bayram sabahına daha ulaşmayı başardık. Ağız tadıyla yaşayacağımız, huzurlu, mutlu bir bayram olsun inşallah!”
Gülseren Kılınç

Doğukan’ın ekibe katılması çalışmaların hızlanması için oldukça fayda sağlamıştı. Bir yandan Ozan kendince girdiği rekabet sonucu, Doğukan’dan daha iyi olma çabası içinde gece gündüz çalışmaya başlamış. Öte yandan Nazlı yaşadıkları onca şeyden sonra güvenilir biri ile birlikte çalışmaktan huzur duymuş ve acılarını daha kolay atlatmak için işine dört elle sarılmıştı. Üçünün bu azimli çalışması şirketin diğer çalışanlarına da sirayet etmişi hepsi birden üç ay boyunca neredeyse geceli gündüzlü hummalı bir çalışma sonunda aldıkları işi başarı ile sonuçlandırmışlardı. İşi sözleşmedeki tarihte teslim ettiklerinde ve karşılığında beğeni ve takdir alınca Nazlı derin bir nefes almıştı. Babasına olan özlemi hiç eksilmemiş olsa da, onu gururlandıracağını bildiği böyle bir işi tamamlamak içine huzur dolduruyordu şimdi. Eğer Doğukan olmasaydı Ozan ile baş başa bu motivasyonu sergileyemeyeceğini biliyordu. Onun her zaman ki gibi, akıl dolu sohbetleri, üniversiteden bu yana daha da olgunlaşmış olan ruhu sayesinde kendini ne zaman yerde bulsa, uzanan elini tutup ayağa kalkmıştı. Hepsi birlikte neredeyse eve gitmeden şirkette yaşadıkları için Nazlı acısının en taze olduğu bu zamanları evde anlılara gömülerek geçirmemişti. İşi telim ettikleri gün tüm şirket çalışanlarını toplayıp, herkese tek tek teşekkür ettiler. Onlarda en az kendileri kadar çok çalışmışlardı. Ozan “Bunu kutlamayacak mıyız?” diye sorduğunda Nazlı net bir şekilde “Hayır!” cevabını verdi. Bundan önceki kutlamada olanlar yüzünden Ozan’a olan kızgınlığı geçmemişti. Ozan tüm bu zorlu süreçte gösterdiği performansa rağmen Nazlı’nın, Doğukan’a yakın durması ve ona herhangi biri davranmasına çok içerlemişti.

Nazlı’nın kutlama için bu kadar net hayır cevabı vermesi Doğukan’ı da şaşırtmıştı ama bu tepkinin Ozan’a karşı olduğunu biliyordu.

“Ozan yüzünden çalışanların motivasyonunu düşürme istersen, herkes çok çalıştı!” dedi kulağına eğilerek. Nazlı onun her zaman ki gibi haklı olduğunu biliyordu.

“Yani dışarıda bir kutlama yapmayacağız!” demek istedim diye toparladı, “Tüm süreci burada yaşadığımıza göre kutlamayı da şirkette yapalım!”

Herkesten sevinç nidaları yükseldi, Ozan’ın “Ben hallederim!” diye atılacağını bildiğinden, fırsat vermeden çalışanlara bu işi devrettiğini nasıl istiyorlarsa öyle bir kutlama yapabileceklerini söyledi. Konuşma sona erip dağılma zamanı geldiğinde Ozan Nazlı’nın yanına giderek “Beni hiç affetmeyecek misin?” diye sordu acı dolu bir ifade ile.

“Henüz değil!” dedi Nazlı.

“Peki ya sonra?”

“Bilemiyorum, zaman gösterecek!”

Ozan ne zaman küskün bir çocuk gibi davransa, Nazlı ona şefkatle yaklaşır, onu güldürmek, mutlu etmek için elinden geleni yapardı. Oysa şimdi yaptığı hiç bir şey, takındığı hiç bir tavır işe yaramıyordu. Acıyla gülümsedi ve başka bir şey söylemeden ayrıldı yanlarından.

“Sence dağ ve karı baş başa bırakma vakti geldi mi?” dedi Nazlı, Doğukan’a o gidince.

“Şirketi ona mı bırakmak istiyorsun? Elinden geleni yapıyor aslında!”

“Bu onu yeniden güvenilir yapar mı?”

“Hayır yapmaz ama bu senin başarın, herkes biliyor! Kendi markanı bırakamazsın!”

“Sen ne yapacaksın peki? Kendi markanı kurmayı bir daha deneyecek misin?”

“Bu iş bana çok iyi bir motivasyon oldu aslında, Arman’la başlayıp, tamamlayamadığımız işten sona özgüvenim tazelendi. İşin en garibi de ne biliyor musun? O zaman babamı kaybetmiştim ve başarısız oldum. Sana rastladım, sen de babanı kaybettin ama bu defa başardık!”

“Hayat tuhaf ayrıntılarla dolu gerçekten! Ben de babamı kaybettikten sonra böyle bir performans gösterebileceğime asla inanamazdım, sen olmasaydın! Senin desteğinle başardık bence!”

“O halde neden devam etmiyoruz?”

“Nasıl yani?”

“Markandan vazgeçme, ben de senin gibi başarılı bir marka yaratıcı ile çalışma şansı elde etmişken, sil baştan uğraşmayayım!”

“Ortaklık mı teklif ediyorsun?”

“Evet neden olmasın? Birlikte gayet iyiyiz öyle değil mi?”

“Evet öyleyiz!” dedi Nazlı gülümseyerek, “Ama senin istediğin kendi hayallerinin ve markanın peşinden gitmekti”.

“Evet, hayallerim sen, markam da şirketin olacak!”

Nazlı birden kıpkırmızı olduğunu hissetti, Doğukan’ın söylediklerini doğru mu anlamıştı acaba.

“Böyle düşünmene çok mutlu oldum!” dedi anlaşılmaz bir ifadeyle, bunu söylerken yeniden birini çok yakınına almaya korktuğunu hissetmişti. Kimi sevdiyse avuçlarından kayıp gitmişti. Annesi, Ozan, babası hepsi sırayla kalbine taht kurup, hayatından ya da kalbinden kayıp gitmişlerdi. Şimdi Doğukan’a aynı bağlılığı duyarsa, o da giderse yıkılırdı.

Doğukan, Nazlı’nın değişen yüz ifadesinden kafasından endişeli düşünceler geçtiğini anladı.

“Yaşamaya korktuğunu söylemiyorsun değil mi?” dedi sevgi dolu bir sesle.

“Neyi yaşayacağımızı tam anlayamadım!” dedi Nazlı utanarak.

“Ortaklığımızı genişletmek istiyorum. Ozan’ı şirket ortaklığı sınırlarında bırakıp, hayatımızı ortak edelim istiyorum. Sonra çocuklarımızı bu hayata ortak edelim istiyorum. Ne dersin?”

“Kalp atışlarımı duymadığını umarım!” dedi gözleri dolarak Nazlı.

“Duyuyorum! Benimki ile aynı şarkıyı söylüyorlar!”

“Gerçekten mi?”

“Evet!”

Şirketin kutlama gecesinde bu defa Doğukan herkese bir sürprizleri olduğunu söyleyerek Nazlı’ya getirdiği yüzükle yeniden evlenme teklif etti ve o da kabul etti. Çalışanlar bu sahneyi ikinci kez farklı ortaklarla gördükleri için bir çok şey düşündüler ama yüksek sesle dile getirmediler. Bu defa kalabalık değil sadece kendi kendilerine oldukları için neşeyle kutladılar bu haberi. Ozan işin buraya varacağını hissetmişti ama yine de şaşırdı. Bundan üç dört ay önce kendi yarattığı durumla yüzleştiği için söyleyecek hiç bir şeyi yoktu. Nazlı ve Doğukan’ın nasıl mutlu olduklarını ve birbirlerine nasıl baktıklarını görmüştü. Şirket bu aşamaya geldikten sonra, duygularına yenik düşüp her şeye arkasını dönemezdi. Diğerleri ile birlikte elleri patlayana kadar alkışladı bu mutlu haberi.

SON