Sonunda Hasan’ın raporu geldiğinde Kutsi hemen Ece’yi aradı. Başından konulan teşhis değişmemiş çocuğun hâlâ hafif zeka geriliği olduğu tespit edilmişti. Bu tür durumlarda Hasan gibi sosyal hayata dahil olunup, bir meslek sahibi olunabiliyordu. Ancak Hasan olay anında ne yaptığının farkında değildi ve yönlendirme ile sonucunu öngöremediği bir fiil gerçekleştirmişti. Kanun “Akıl hastalığı nedeniyle, işlediği fiilin hukuki anlam ve sonuçlarını algılayamayan veya bu fiille ilgili olarak davranışlarını yönlendirme yeteneği önemli derecede azalmış olan kişiye ceza verilmez. Ancak, bu kişiler hakkında güvenlik tedbirine hükmolunur (TCK m.32/1).” dediği için muhtemelen Hasan gözetim altında bir süre bir sağlık kurumunda tutulur, topluma zarar vermeyeceğine hükmedildiğinde de serbest bırakılırdı.

Bunları duyunca sevinçten ağlamaya başlayan Ece “Ah size nasıl teşekkür edeceğimi bilemiyorum, kardeşimin ve benim hayatımı kurtardınız!”

“Henüz değil!” dedi Kutsi her zamanki ciddiyeti ile “Yakında sonucu öğreneceğiz! Adamın karısı ile konuşacağım bu gün öğleden sonra ve onun da akıl sağlığı raporunu isteyeceğim sonra”

“Neden?”

“Çünkü tüm bunlar aslında ölen adamın yarattığı sonuçlar. Kadının da durumu pek iyi gibi gelmedi bana, azmettiren olarak o görülecek ve o da ceza alacak”

“Peki” diye cevap verdi Ece, kadınla empati yapacak ruh halinde değildi, tek istediği Hasan’ın bir an önce yanına gelmesiydi.

Suat, Kutsi ile konuştuktan sonra Ece’nin peşini bir süreliğine bıraktı. Niyeti Hasan’ın kurtulmasını beklemekti. Öfkeye kapılıp da o ikisinin sürecine bir zarar vermek istemiyordu. Onları sevdiği için bekleyecekti bu kez. Başka kanallardan Hasan’ın davasını uzaktan takip etmek için girişimlerde bulundu. Tam yeniden doğduğu, hayatını yeninden düzene koymaya başladığı ve kendi ile neredeyse ilk defa yüzleştiği sırada hayatına ışık katan, onsuz nefes bile alamayacağına inandığı kadını kaybetmişti. Kutsi’nin yıllardır beslediği kin gün yüzüne çıkmış ve ikinci yaşam şansını elinden alıyordu. Kız kardeşini kaybettiği ve ardından onu her yerde aradığına dair duyumlar almıştı evden ayrıldıktan sonra. O dönemde kafasının içindekilere onların dertlerini de ekleyemediği ve başka şeye odaklanamadığı için unutmuştu sonradan. Suat iki çocuğun ardından kazara doğan bir çocuktu. Babasının o dönemde bir metres tutmasının ardından annesi kocasını eve bağlamak için arkadaşlarının dolduruşuna gelip kocasını içirmiş ve ondan bir kez daha hamile kalmıştı. Ancak babası bu hamileliğe karşı çıkmış ve zaten yürümeyen evliliğe bir çocuk daha yapmanın neye yarayacağını sorgulamıştı. Böyle dünyaya gelmişti Suat, annesi onun doğumu ile babasını eve bağlayamayacağını anlayınca diğer çocuklarına gösterdiği ilginin yarısını bile ona göstermemiş kendi işlerine odaklanmıştı. Kocası ile boşanmadan istedikleri hayatı yaşamak üzerine bir anlaşmaya varmışlardı. Abla ve ağabeyinin yaşadığı aile hayatının birazını bile göremeden bakıcıların elinde büyümüştü Suat. Onları da denetleyen kimse olmadığı için kimi onun yanında erkek arkadaşını davet etmiş, kimi içki içmiş, kimi de onu tek başına bırakıp bütün gün televizyon seyretmişti. Bu sevgisiz ortamda kişiliği oturmayan ama babasının en azından parayı esirgemediği korkunç bir ergene dönüşmüştü. İnsanlarla doğru iletişim kuramıyor, bakıcılarından başka model görmediği için belki onlardan gördüğü her şeyi kendi hayatına aktarıyordu. Zengin ve denetimsiz bir evde çalışmaya gelmiş bu gencecik kızların çoğu da kendisi gibi sevgiye aç büyüdükleri için hemen hepsinin farklı sorunları vardı. Onun bilinçlendiği çağda evdeki sorunlardan etkilenmesinler diye yatılı okullara gönderilen ağabey ve ablası da hiç bir zaman ona yakın olmamışlardı. Suat evde bir eşyadan farksızdı, üstelik istenilmeyen bir eşya. Uzun süre bocalayıp bir sürü serserilik yaptıktan sonra, dershaneden de içkili geldiği için atılınca babası onu evden kovdu. İstenmeyen olarak doğan çocuk bu defa evde istenmeyen çocuk olmuştu. Bir ana parasız, pulsuz sokakta buldu kendini Suat. Artık neredeyse yetişkin sayıldığı için ailesinden kimse de ona sahip çıkmadı, herkes ondan bıkmış ailenin yüz karası olarak görüyordu zaten. O hiç bir zaman bu ailenin bir parçası olmamış, oldurulmamıştı.

Bir kaç gün arkadaşlarına takılmaya çalıştı ama beş parası kalmayınca arkadaşı da olmadığını anladı çabucak. İnsanlar onun yarattığı o renkli ve asi dünyanın beleşçileriydiler. Renkler kaybolunca, onlarda kayboldular ortadan. Asiliğine aşık olan kızların hepsi yüzlerini döndüler ona. Artık ne arabası, ne parası, ne de muhteşem bir evi vardı. Zaten içinde daima tuttuğu hınç iyice artınca kendini öldürmeye karar verdi. Ancak bir kaç denemeden sonra bir korkak olduğunu anlayarak iyice yıkıldı. O asilikler, o etrafa göz dağı vermeler, o umursamazlıkların arkasında, küçük sevgisiz bir çocuk vardı sadece. Bir kaç ay sokaklarda süründü, çöplerden bulduklarını yedi, sonra bir gün şehir halinin önünden artıkları toplarken kabzımallardan biri hamallık teklif etti. Genç, sağlıklı bir delikanlının bu hale gelmiş olmasına anlam verememişti. İşe almadan önce ondan gidip sağlık raporu almasını istedi, madde bağımlısı bir genç olmadığından emin olması gerekiyordu. Sokakta yaşayacak birine hiç benzemiyordu Suat.

Günlerdir alıştığı hayattan çok uzakta yaşayan Suat adama önce temizlenmek istediğini söyledi. Bu şekilde bir sağlık merkezine girmek istemiyordu. Adam onu umumi bir duşa götürdü ve temizlenmesi için gerekenlerle, üstüne uygun daha temiz ama eski kıyafetler verdi. Suat’ın hayatını girdiği karanlık yoldan geri çeviren adamdı o kabzımal. Sağlık raporu temiz çıkınca Suat’ı hemen işe aldı. Çok az para karşılığı ağır işlerde çalıştırdı. Daha önce böyle işlere alışık olmasa da yıllarca sporla uğraştığı için altından kalkabildi yüklerin Suat. Geceleri kamyonların çekildiği garajda kalıyordu. Çoktandır çalışmayan kenarda duran bir kamyonun arkasını kendine ev yapmıştı. Kamyonların yıkandığı suyla da temizlik işlerini yapıyordu. Çamaşırlarını elinde yıkıyor, aldığı tüpte yemeklerini pişiriyordu. Yemek pişiremiyordu aslında suyun içine attığı sebzeleri yedi durdu başlangıçta. Artanları ve dökülenleri almasına izin veriliyordu yine. Sonunda hamal arkadaşlarından biraz yemek yapmasını öğrendi. Bir yıl bu şekilde yaşadı. Sonra üzerine atılan bir suç yüzünden oradan kovuldu. Yine sokaklarda kalınca bu kez benzinlikteki işe girdi. Önceki işinden biriktirdiği paraları vardı. Kalacak ve yiyeceğe para harcamayınca, para biriktirmişti. Ailesine inat bu hayattan doğrulup kendi başına ayakta kalacağına yemin etmişti uzun uzun acı çekip, ağladıktan sonra. Biriktirdiği para tuttuğu gecekondunun iki aylık kirasına yetiyordu. Kamyondaki eşyalarını da hamal arkadaşlarından yardım alıp buraya getirmişti. Çoğu ailesi ile yaşayan çocuklar da evlerinden, çevrelerinden kullanılmayan şeyleri getirip ona yardım ettiler. Sıkışınca gelip onlar da Suat’ta kalabileceklerdi. O zengin çocuğu Suat şimdi hamal arkadaşları olan ve hayatta kalmaya çalışan bir gence dönüşmüştü. Evden ayrıldıktan sonra biraz dilencilik yapmış ama eline geçen paralarla da gidip kendine şarap almıştı. Sonunda bunun böyle gitmeyeceğini anlayacak kadar ayılınca içki içmeyi de bırakmıştı. Artık içki ile kendini avutacak lükse sahip değildi. Madde bağımlıları ya da mal satıcılarına bulaşmayacak kadar yetişkindi ve kendini bir şekilde bu pisliklere bulaştırmadan benzinlikteki işine kadar gelebildi. İşte orada tanıştılar Ece’yle. Onun hayatını dinleyince, her şeye sahip ama sevgisiz hayatı içinde yaptığı her şeyin aslında kendinden başka kimseye zarar vermediğini anlamaya başladı. Hele Hasan’ın hikayesi içine bir köz gibi oturdu. Annesinin istemediği çocuktu o da, üstelik Suat gibi tek başına hayata tutunacak durumda da değildi. İçi parçalandı. Ece’nin yüreğindeki o kocaman sevgiye, kardeşi için ayakta kalma çabasına her şeyine hayranlık ve sevgi duymaya başladı. Sonunda kendine model alacağı doğru insanı, içindeki Suat’ı ortaya çıkarak doğru kadını bulmuştu işte.

(devam edecek)