Bir hafta olmadan Efsun’a uygun bahçeli bir ev buldular, Kaya beyin evinin kiraya verilme işlemleri ile Sami bey ilgilenecekti. Efsun’un yeni evine alınacak eşyalar için kartı kullanmasını istemişti. Sami bey, Kaya beyin evin tadilatı ve eşyası için ayırttığı parayı, Efsun’un kart hesabına geçirecekti. Böylece ev de kiraya verildikten sonra onun görevleri de sona eriyordu.

Ev tutulup Efsun’una adresi belli olduktan sonra okula ve yayınevine hemen bilgi verdiler. Halit bunu kutlamak için Efsun’u eve yemeğe davet etmek istediğini söyledi. Annesi Hacer hanım da oğluyla bu kadar iyi anlaşan bu tatlı öğretmenle tanışmak istiyordu artık. Efsun kendisine bu kadar yardımcı olan insanları kırmak istemediği için teklifi kabul etti.

Hacer hanım onu kapılarda büyük bir güler yüzle karşıladı. Halit’in ailesi tıpkı kendisi gibi samimi ve iyi insanlardı. Kadıncağız Efsun misafir diye elini hiç bir işe sürdürtmedi. Sadece yemekten sonra kahveleri yapmasına izin verdi. Halit’in ablası da Efsun’u merak ettiği için o da ailesi ile yemekten sonra çaya gelince, kalabalık, bol sohbetli bir akşam geçirdiler.

Halit onu yeniden otele bırakırken, “Gerçekten çok tatlı bir ailen varmış!” dedi gülümseyerek, Cenk’in ailesinden sonra bu aile ona gerçekten çok iyi gelmişti. Daha onu ilk görüyor olmalarına rağmen sanki kırk yıldır tanıyorlarmış gibi içten davranmışlardı.

“Çoğu insan neden ailemle oturduğumu soruyor bana bu yaşa gelmeme rağmen!” dedi Halit.

“Çok şanslısın gerçekten!”

“Biliyorum! Umuyorum senin de bundan sonra güzel bir hayatın olur, belki burada böyle güzel bir aile kurarsın!”

Efsun gülümsedi sadece, Cenk ile yaşadığı tecrübeden sonra insanlara güveni sarsılmıştı gerçekten. Gerçi Halit ve ailesine olumsuz bir şey hissetmemişti onca yaşanmışlıktan sonra “Belki de hiç akıllanmamışımdır!” dedi içinden. Yine de bundan sonra mesleği ve çocuklarla ilgilenmek istiyordu daha çok böyle şeyler düşünmek istemiyordu.

Efsun’un evine tam olarak yerleşmesi on gün sürdü ama daha yatağı gelir gelmez geçti kendi evine. Hayatında ilk defa kendine ait bir evde tek başına yaşayacaktı. Üstelik küçük bir bahçesi de vardı. Çok yeni bir evi değildi ama Efsun için saraydan farkı yoktu. Halit ile bahçeye bir kaç çiçek alıp diktiler, önceden akalan meyve ağaçları ise harikaydı. Halit mutfak ve banyoda ufak tefek tamire edileceklere de yardım etti. Hacer hanımda yeni evinde aç kalmasın diye ona yemek yapıp gönderdi.

Efsun hafta da bir gün mutlaka annesinin mezarını ziyaret ediyordu. Hayatında olan biten her şeyi ona anlatıyordu. Gerçekten hayatında olmadığı kadar mutluydu. Harika insanlar denk gelmişti burada. Mezarlığa her gittiğinde annesi ile birlikte Kaya beye de çok dua ediyordu, karısına ve oğluna da. Annesi üzülmesin diye oğlunun adını söylemiyordu duasında, ‘Kaya beyin oğlu’ diyordu sadece.

Okulların açılmasına bir ay kala öğretmenlerin okuldaki görevlerine başlamaları gerekiyordu. Halit’in de onun da okul görevleri için hazırlanmaları gerekiyordu artık. Efsun okuluna gideceği ilk gün çok heyecanlıydı. Öğrendiğine göre zümre de ondan başka iki öğretmen daha vardı. Birinin bu yıl son senesiydi. O yüzden yeni öğretmen alımı yapmışlardı. O emekli olana kadar Efsun’da tecrübelenmiş olacaktı. Sabah erkenden okula gitti, okul müdürü onu iş arkadaşları ile tanıştırdı hemen. Onun yeni öğretmen olacağını öğrenince diğer öğretmenlerle birlikte hepsi ilk deneyimlerini anlatmaya başladılar. Hepsinin başına bir şeyler gelmiş, şimdi gülerek hatırlıyorlardı. Efsun onlarla o kadar iyi vakit geçirip kolay kaynaştı ki kendisi bile inanamadı olanlara. Bir ay boyunca tüm öğretmenler mesleki ve kişisel gelişimlerine yönelik eğitim alacaklardı.

Bu arada yayın evi ondan çok memnundu, onun çizimleri ile basılan ilk kitabı adresine yolladıklarında neredeyse heyecandan ölecekti. Kitabın çıkmasından iki hafta sonra Halit elinde bir tanesi ile imza almaya gelince iyice şaşırıp heyecanlandı.

“Kendi çocuklarıma önereceğim ben de bu kitabı ama çizeri ile tanışmaya da çok heyecanlanacaklarına eminim, boş günlerinden birinde sınıfıma konuk olursun değil mi?”

“Büyük bir memnuniyetle hem de!” dedi Efsun, burada giderek güzelleşerek devam eden hayatına bir türlü inanamıyordu. Ona yaptıkları iyiliklerden dolayı Halit’i ve ailesini yemeğe çağırdı o da, gelirken yeni evine harika bir hediye ile gelmişti bu güzel insanlar. Hacer teyze ve Halit’in ablası ile iyice samimi olmuştu Efsun, okuldaki öğretmenlerle kurduğu iyi ilişkiler sayesinde yıllardır burada yaşıyormuş gibi hissediyordu artık kendini. Onlarla etkinliklere katılıyor, gezilere gidiyordu. Bir tek günlerine girmek istememişti, henüz pasta, börek konusunda yeterli tecrübesi yoktu. O kadar insanı ağırlayabileceğini sanmıyordu. Halit ve ailesini yemeğe çağırdığında bile üç gün önceden eli ayağına dolanıp hazırlanmaya başlamıştı. Onlar da nezaketlerinden olsa gerek hepsini yemişler ve çok beğendiklerini söylemişlerdi.

Efsun sonradan Halit’e gerçeği söylemesi için çok ısrar etse de Halit gerçeği söyledikleri konusunda sözlerini tekrarlamıştı. Bu arada tanışmalarına aracı olan tekne ile göl gezilerine de çıkıyorlardı. Halit ona balık tutmayı da öğretmişti ama balıkları yakalamak Efsun’a pek keyifli gelmemişti ama tekneyle gezmeye bayılıyordu. Balık tutmayı değil ama tekne kullanmayı öğrenmeye karar vermişti. Halit ona araba kullanmayı öğreteceğine de söz vermişti ama okul da yoğun olduğundan her şey bir anda olmuyordu elbette. Efsun’un zorlandığı tek şey yemek değildi elbette, ilk defa kendine ait bir evi olmuştu ama ilk defa kendi işlerini de tamamen kendi yapmak zorundaydı. Yetimhanede veya yurtta olduğu gibi kirlileri bir çamaşırhaneye bırakmak yoktu burada. Bu yüzden ilkinde beyazlarla renklileri aynı anda attığı için yeni kıyafetleri alacalı bulacalı olmuştu. Allah’tan internette her iş için bilgilendirici yazı ve videolar vardı da onları seyredip öğreniyordu. İş bilmediğini söylemeye utandığı için kimseye soramıyordu da. Böyle zamanlarda başında ona ev işlerini öğretecek bir annesi olmadığı için üzülüyor, hüzünleniyordu ama sonra hayatının ne kadar güzel olduğunu düşünüp, bundan sonra hüzünlenmenin nankörlük olacağına ikna ediyordu. Olan olmuştu artık geçmişte, hiç birini değiştiremezdi. Tüm bu sakarlıklar yüzünden başlarda zorlanmış ve olması gerekenden daha fazla yorulmuşsa da eğitim yılı sona ererken artık ev hayatını bir düzene koymayı başarmıştı.

Sami bey Kaya beyin evini kiraya vermişti bu arada, oradan gelir kira gelirleri de Efsun’un banka hesabına yatmaya başlamıştı. Efsun aldığı ilk üç kirayı yetimhaneye bağışlamaya karar vermişti. Orada kendisi gibi sahip çıkılmayı bekleyen, bir gelecek hayali kuran bir sürü çocuk vardı. Müdür ile konuşup bir tanesinin üniversite hayatını da finanse etmeye karar vermişti tıpkı Kaya beyin ona yaptığı gibi. Hayatın ona verdiği ödülü paylaşmalı ve başkalarının da bu gibi girişimlerde bulunması için örnek olmalıydı. Okuldaki öğretmenler de onun hikayesini öğrenince aralarında birleşip bir kaç öğrencinin üniversite hayalini gerçekleştirmeye karar verdiler. Efsun o kadar sevindi ki bu habere kalan tüm çocuklar için ne yapabileceklerini düşünmeye başladı hemen. Sonradan bir çocuğa da Sami beyin sahip çıktığını duyup çok sevindi. Sami beyinde bir kızı vardı bu arada, Efsun ile tanışmaya hiç fırsatları olmamıştı ama Sami bey karısına ve küçük kızına sık sık ondan bahsediyordu. Onun yetimhanedeki çocuklardan birine sahip çıkma fikrini duyunca karısı bir tanesine de onların sahip çıkması gerektiğine karar vermişti.

“Kaya bey iyilik bulaşıcıdır derdi hep” demişti telefonda Efsun’a, “Senin ve onun hayatından çok şey öğrendim ben!”

“Beni mahcup ediyorsun Sami bey, asıl ben sizden çok şey öğrendim, bana verdiğiniz güzel nasihatlar sayesinde yanlış seçimler yapmaktan kurtuldum hep! Sizi ve ailenizi burada ağırlamayı çok isterim biliyor musunuz? Umarım beni ziyarete gelmeye fırsatınız olur!”

“İnşallah bir gün geliriz, bende kızımın seninle tanışıp, örnek almasını çok isterim inan bana!”

(devam edecek)