Mukaddes hanım ve yardımcısı taşınan eşyaların yanından geçip, Zeynep’in oturduğunu öğrendikleri dairenin kapısına geldiklerince, kapı açık olmasına rağmen zile bastılar. O sırada içeride olan Metin yaşlı kadınla adamı görünce “Merhaba yardımcı olabilir miyim?” diye sordu.

“Evladım biz Zeynep’e bakmıştık ama taşınıyor mu?”

“Zeynep Adana’ya gitti efendim. Eşyaları da bu gün gidecek. İsterseniz arayabilirim, kim geldi diyeyim?”

Mukaddes hanım hiç beklemediği bu cevap karşısında afalladı biraz. Kendini açık bir konuşma yapmak için hazırlamıştı. Kızı bir gün önce görüp, ertesi gün şehir değiştireceği hiç aklına gelmemişti. Yaş ilerledikçe hızlı düşünme, değişen durumlara kolay adapte olma özelliğini kaybediyordu insan. Önce biraz gerginlik hissetti ama sonra toparlandı.

“Sen Zeynep’in arkadaşı mısın?” diye sordu Metin’e.

“Evet okul arkadaşıyım. Eşyalara ben göz kulak oluyorum! Siz kimsiniz?”

“Ben!” dedi Mukaddes hanım, tam olarak ne demesi gerektiğini bilemiyordu, “Benim onunla konuşmak istediğim şeyler vardı, geri gelecek mi acaba biliyor musun?”

“Hayır efendim gelmeyecek! Numaranızı bırakırsanız ben ona iletirim. “

“Anlıyorum, hatır telefonda konuşulacak şeyler değil açıkçası ama sen yardımcına telefonunu verirsen onu Adana’da bulmak için haberleşebiliriz sanırım!”

“Üzgünüm efendim Zeynep’in bilgisi olmadan böyle bir şey yapamam, kim olduğunuzu söylerseniz ben de ona danışırım!”

“Bak evladım bu konu biraz özel, onunla konuşmam gerekiyor!” dedi Mukaddes hanım sıkıntıyla.

“Bakın, Zeynep benin için çok değerli ve gerçekten son zamanlarda sıkıntılı şeyler yaşadı. Kim olduğunuzu bilmiyorum, Ahmet amcanın size borcu falan yoktu umarım!”

“Hayır, hayır böyle bir şey değil! Bir aile meselesi!”

“Yoksa siz onun annesi misiniz?” dedi Metin bir anda heyecanla, tam o sırada akşamdan kalma kafasıyla apartmana giren Suzan duydu aşağıdan gelen bu konuşmayı ve durup dinlemeye başladı.

Mukaddes hanım iyice şaşırmıştı, bu genç adam bir şeyler biliyordu belli ki Zeynep’in hayatında ama onu arayıp haber vermesini istemiyordu. Bu şekilde olursa kızın konuşmayı kabul edeceğinden emin değildi. O yüzden habersizce karşısına çıkmayı planlamıştı hep. Ancak şu noktadan sonra bunun pek mümkün olmayacağı belliydi. Ayrıca kızı görmek istiyorsa Adana’ya gitmek zorundaydı. En iyisi bu genç adamla iş birliği yapmaktı. Belli ki Zeynep’e değer veriyor ve onun için de önemli biriydi.

“Annesi değilim ama annesini tanırdım!”

“İnanmıyorum!” dedi Metin. Ergin’in söyledikleri gelmişti aklına ve sonra Ahmet beyin Zeynep’e anlattıkları, “Bakın annesinden bahsetmek için pek uygun bir zamanda değil bana sorarsanız. Onun yüzünden hayatında epeyce kötü şeyler oldu son zamanlarda!”

“Anlamadım ne gibi kötü şeyler?”

“Annesi bir başka adamla kaçtığı ve o da annesinin yaptığının aynını sözlüsüne yaptığını için sözlüsü onu terk etti! Babası kızının annesi gibi olmasına dayanamadığı için acısından öldü!” dedi Suzan

Hepsi bir ana durup hemen arkalarında merdivenlerde duran Suzan’a baktılar. Suzan alaycı bir ifade ile yaşlı kadını ve yardımcısını süzüyordu.

“Kapa çeneni!” dedi Metin hırsla.

“Neden yalan mı söylüyorum sanki!” diyerek merdivenleri dönüp çıktı Suzan.

Metin öfkeden titremeye başlamıştı, onun peşine doğru atılacağı sırada, Mukaddes hanımın yardımcısı onu kolundan tuttu ve durdu.

“Oğlum dur delirdin mi? Kim bu kız?” dedi Mukaddes hanım, iyice tansiyonu yükselmeye başlamıştı.

“Size söyledim, gidin buradan!” dedi Metin.

“Önce biraz oturmam gerek!” diyerek Metin’in yanından içeri doğru yürüdü Mukaddes hanım yardımcısı onu bulduğu boş bir yere oturttu ve içeriden bir bardakla su alıp getirdi.

Metin kadının renginin bembeyaz olduğunu görünce başka bir şey söyleyemedi. Her şey üst üste geliyordu zaten. Suzan’ı bir kaşık su da boğmak istiyordu artık. Bu kadın da nereden çıkmıştı sanki?

Mukaddes hanım bir beş dakika bekleyip sakinleştikten sonra, Metin’e kısaca kim olduğunu ve Zeynep’in annesi ile oğlu arasında yaşanılanları anlattı.

“Bak oğlum, ben arkadaşını üzmeye değil, ona yardım etmeye geldim. Az önce duyduklarımdan anlıyorum ki onun yardıma ihtiyacı var, hem maddi, hem manevi!”

Metin Mukaddes hanımın anlattıklarını ve Zeynep’in annesinin de acısından öldüğünü öğrenince darmadağın olmuştu iyice. Zeynep’e sahip çıkacak birinin çıkıp gelmesine sevinmek istiyordu ama hikayenin onun üzerinde nasıl bir etki yapacağını kestiremediği için iyice gerilmişti. Ayrıca az önce Suzan’ın yaptığını hazmedemediği için midesine ağrılar saplanıyordu.

Suzan yukarı çıkıp annesine aşağıda Zeynep’in annesini tanıyan bir kadın olduğunu söyledi hemen, elbette konuşmanın ortasına girip söylediklerinden bahsetmedi.

“Hah tam zamanı! Bulsunlar birbirlerini!” dedi Gülcan hanım, “Adamı toprağa soktular, ana kız şimdi iplerini oynatsın istedikleri gibi!”

Suzan omuz silkip gitti odasına, sabaha kadar uyumamıştı ve akşam annesi ve babasının arkadaşları ile bir başka eğlenceye katılacaklardı. Hüseyin bey ile Gülcan hanım yakın bir aile dostları ile çocukların mezuniyetini kutlama kararı almışlardı. Onların kızları da mühendislik bölümünden mezun olmuştu bu sene. Suzan’ın Zeynep’ten kurtulup, yeni iyi arkadaşlar edinmesi için de iyi bir fırsattı bu onlara göre. Zavallı kız Zeynep’in dün herkesin içinde söylediklerinden sonra çok etkilenmişti. Hepsinin onu unutup yeni çevreler içine girmeye ihtiyacı vardı.

Metin duyduklarının da etkisiyle, Zeynep’in yaşadığı her şeyi Mukaddes hanıma anlatıverdi ayaküstü. Mukaddes hanımın iyice eli ayağı titremeye başlamıştı. Yardımcısı orada daha fazla kalmalarının iyi olmadığını düşündüğü için kadını kaldırıp hemen arabaya götürdü. Metin’de onlarla arabaya kadar geldi.

“Bak oğlum!” dedi Mukaddes hanım zor konuşarak, “Zeynep’e seninle konuştuklarımızı anlat, sana güvendiği belli! Ben yakın zamanda Adana’ya onu görmeye gideceğim. Beni reddetmesin. Ben de onun gibi bu hikayenin içinde bir mağdurum sadece. Ayrıca şu kız hakkında anlattıkların doğruysa, umarım onun da yaptıkları yanına kalmaz!”

“Umarım!” dedi Metin yeniden hırslanarak.

“Sen bu gün sakin kalmaya çalış! Arkadaşını üzecek bir şey yapma! Ben senden haber bekliyorum!”

“Tamam!” dedi Metin. Mukaddes hanımı sevmiş ve bilmediği bir nedenden ona güvenmişti. Zeynep’in böyle güçlü bir destekçiye ihtiyacı vardı ve o çıkıp gelmişti tam zamanında. Ayrıca hikayenin bu kısmını da dinledikten sonra annesi için de, Mukaddes hanım için de çok üzülmüştü. Gerçekten karmakarışık ve herkesin mutsuz olduğu bir hikayeydi tamamı, hiç değilse Zeynep artık mutlu olmalıydı.

Telefonda bunların hepsini ona nasıl anlatacağını düşündü durdu eşyaların yüklenmesi bitene kadar. Her şey hallolduktan sonra çıkıp anahtarı Gülcan hanıma verdi ve hiç bir şey söylemeden ayrıldı kapıdan. Gülcan hanım onun bu terbiyesizliğini kınayarak girdi içeri. Tüm bu çocukların bu kadar nankör ve terbiyesiz olduklarını nasıl göremediklerini hayretle karşılıyordu. Düşünceli, düşünceli apartmandan çıkarken bu defa Ergin’e rastladı. Suzan ona Zeynep’in bu gün taşınacağını söylemişti. Neden olduğunu bilmese de Ergin’in içinde son zamanlarda tuhaf bir sızı başlamıştı. Ahmet bey öldüğünde bile onu hiç arayıp sormamıştı. Bir mesaj bile atmamıştı. Sonrasında Metin’in hep onun yanında olduğunu Suzan’dan dinlemiş, dayanamayıp bir kaç ortak arkadaşlarına üzeri kapalı onları sorduğunda sevgili olduklarına dair bir haber duymamıştı. Herkes Zeynep’in derslerinden başka bir şey düşünmediğini ve derece ile mezun olduğunu söylüyordu. Birisi ile çıktığına dair kimse bir şey anlatmıyordu. Öyle olsa Ergin’e ballandıra ballandıra yetiştirecek bir çok insan vardı üstelik. Bunca zaman olan her şeyi Suzan’dan dinleyip yargılara vardığını düşünmüştü birden bire, ona bağırdığı gece arkadaşının Zeynep’i de dinlemesi gerektiğini defalarca söylemesine rağmen, hiç şans vermemişti. Onun şehirden temelli gideceğini duyunca içindeki sızı derinleşmiş, gitmeden onunla son bir kez konuşmak istemişti. Bir beklentisi yoktu bu konuşmadan belki ama yine de kendini durduramamıştı.

(devam edecek)