Bu yeni iş Batu’nun sonunda Burcu olmadan gidip bir başka yerde iş yapmasını kolaylaştırdı. Bu yüzden kendini gerçekten iyi hissetmeye başladı. Gerçi her defasında şirketin kapısından ilk girdiğinde mide bulantıları ve terlemeleri oluyordu ama sonra işe kaptırınca hepsini unutuyor, bir anda normalleştiğini farkediyordu. Bu yıllar sonra yaşadığı en büyük gelişmeydi. Ercan ve Burcu ile çalışmak, onların desteği ile ilerlemek gerçekten çok şey katmıştı Batu’ya. Kendini onlarla yeniden bir aileye sahip hissediyordu. Özgüvenini tazeleyen şey de buydu muhtemelen. Ancak ailesini kaybetmenin onda yarattığı kaygıyı eksiltmiyordu topluma karışabilme yetisi. Bu yüzden Burcu’yu sürekli izlemeye ve kontrol etmeyi de asla ihmal etmiyordu. Sadece bir süredir ortadan kaybolan Alperen’i yeniden araştırma konusunu önce ertelemiş sonra da unutmuştu. Gerçi Cesur bir kaç kez ona hatırlatmıştı ama Ercan olmadığı için Cesur’u da şirket işlerine soktuğundan işe dalıp yine unutmuşlardı. Ercan’ın dönüşleri de giderek seyrekleşmeye başlamıştı. Çalışma alanından bir kilometre uzaklaşarak telefon etmeye çalışmak için artık yeterince vakti bile olmuyordu. Son konuşmalarında Burcu ona telefon için kaybedeceği vakti işi bitirmek için harcamasını söylemişti. Böylece daha çabuk dönebilirdi. Bu konuşmanın üzerinden on gün geçmişti.

İki ay boyunca sessizliğe bürünen alıcı sonunda yeniden ortaya çıktı ve galeriye Burcu’nun uygun olduğunu söylediği bir günde galeriye araç göndererek onu aldırabileceği haberini bıraktı. Burcu hemen Batu’yu aradı, Batu bir kaç gün sonranın uygun olacağını söyleyince Burcu’da galeriye kuzeni ile bir kaç gün sonrası için uygun olacakları bilgisini verdi.

“Perşembe saat 18:00’de şoför bizi galeriden alacak”yazan bir mesajla son durumu Batu’ya bildirdi. Batu yeni şirketteki işleri halledip galerinin önüne gelecekti. Adamın niye illa kendi aracı ile onları aldırmak istediğini anlamamıştı. Cesur’a adamı araştırma işini onun yapmasını istediğini söyledi. Çünkü ne zaman niyetlense şirketin bir işine takılıp unutuyordu.

Burcu sözleşilen saatten yarım saat önce galeriye geldi. Galeriye son verdiği tabloların duvarda olmadığını gördü. Alperen bey döner dönmez yeni tabloların tamamını eve istemiş ve yine hepsini satın almıştı. Para hafta sonundan önce Burcu’nun hesabına aktarılacaktı. Galerici bu adamdan o kadar memnunduki adamdan biraz yüz bulsa hemen öne atılacaktı.

Şoförün saati yaklaşmasına rağmen Batu ortada yoktu. Burcu ona “Neredesin?” diye mesaj yazdı. Şoför tam söylenilen saatte kapıda olmasına rağmen Batu’dan bir cevap ya da geri dönüş yoktu.

“Bekleyebilir miyiz?” dedi Burcu adama eğilip.

“Alperen beyin vakti değerlidir!” diye cevap verdi şoför.

“Beş dakikka” dedi Burcu adama sinirlenmişti aslında ama bir şey diyemezdi şimdi. Şoför cevap bile vermedi. Bu arada Batu’yu arıyordu ama telefona ulaşamıyordu bir türlü. On dakika geçtiğinde şoför daha fazla bekleyemeyeceğini bildirdi.

“Alperen beye katılamayacağınızı bildireyim ister misiniz?” dedi nazikçe.

“Hayır gidelim Batu olmazsa kendi gelir!” dedi Burcu gergin bir şekilde ve arkaya oturdu. Batu’ya inanamıyordu. Sosyalleşme sorunu yaşayan adam şimdi iş yaptığı şirketten çıkamıyordu. Yola çıktıktan son dakika sonra telefonu çaldı.

“Ah Burcu çok özür dilerim.Şirkette son anda bir şey çıktı, sonra telefonuma garip şeyler oldu. Ancak açabildim. Galerideyim!”

“Hayatım şoför beni aldı gidiyoruz, sana oradan konum atarım.”

Batu zaten onu galerinin önünde göremeyine gittiğini anlamış yine de içeri girip sormuştu. Galeri sahibi arabaya bindiğini söylese de yakınlarda olup döneceklerini umarak aramıştı. Burcu konum atarım deyince, eve gidip arabayı almanın daha iyi olacağına karar verdi ve bir taksiye atlayıp hangara gitti.

Yaklaşık yirmi dakikalık bir yolculuğun ardından koruluğun içinde büyük bir evin önünde durdu araba. Burası geniş bir ormanlık alanda birbirine mesafeli olarak kurulmuş bir çok evin bulunduğu bir yerdi. Burcu daha önce bu kadar güzel bir yer gördüğünü hatırlamıyordu. Sadece evler değil, ağaçlar, bakımlı bahçeler, doğal taşlar döşenmiş yollar, sanki şehirden çok başka bir yerdelermiş hissi veriyordu.

“Daha önce hiç bilmiyordum burası ne olarak geçiyor?” dedi Şoföre arabadan inerken.

“Buraya herkes gelemez hanımefendi!” diye yanıtladı ukala ama nazik şoför.

Burcu’da telefonunun harita servisini açtı, zaten Batu’ya konum gönderecekti.

“Burada telefonunuz çalışmayacak ne yazık ki?” dedi şoför yeniden.

“Anlamadım neden?” dedi Burcu şaşkın şaşkın, sahiden de konum servisine tıklamasına rağmen ekrandaki mavi yuvarlak dönüp duruyordu”

“Burası özel bir alan!”

“Nasıl iletişim kuracağım o halde kuzenimle?”

“Alperen bey size yardımcı olacaktır. Evde uydu iletişim sistemleri mevcut” diyerek Burcu’ya eliyle evin kapısını işaret etti ve yeniden arabaya binip uzaklaştı. Burcu daha kapıya varmadan Alperen bey kapıda belirdi.

“Ah Burcu hanım beni ve annemi kırmayıp buralara kadar geldiniz, şu an hissettiklerimi size tarif etmem mümkün değil!” diyerek elini kaptı ve dudaklarına götürdü. Adamın tuhaf ve ani harekerleri gerçekten ürkütücüydü hele o tuhaf bakışlarını insanın yüzüne diktiğinde kafatası delinip başının arkası görünüyormuş gibi hissediyordu Burcu.

“Kuzenim geciktiği için bana eşlik edemedi ama ona konum bildirirsek kendi aracı ile gelecektir. Burada telefonların çalışmadığını söyledi şoförünüz o yüzden ben..”

“Ah evet, tabi ki ona konum ve adres bilgisi veririz. Şoföre bir kaç iş vermiştim kusura bakmayın sanırım sizinle bekleyememiş.”

“Evet”

“Bunun için çok özür diliyorum. Ancak güvenebileceğimiz çok az çalışanımız var ve onlarda sınırlı sayıda!”

“Buranın ne özelliği var gerçekten çok güzel ve farklı bir yer!”

“Hepsini konuşmaya zamanımız olacak lütfen sizi salona almama izin verin!” diyerek önden yürüdü Alperen bey. Koridor ve yukarı çıkan merdivenler boyunca sahiden de Burcu’nun tabloları sıralanmıştı.

“Hepsini annemin odasına sığdırmamız mümkün değil elbette!” dedi Alperen bey onun merakla tablolara baktığını görünce.

“İnsan kendi tablolarını gerçek bir yaşam alanıyla bu kadar bütünleşmiş görünce heyecan verici oluyormuş!” dedi Burcu. Gerçekten de tablolar bu eve o kadar uyum sağlamıştı ki evi görüp sipariş alarak yapsa ancak bu kadar olacağını düşünmüştü onları görünce.

Salona açılan büyük kapıların ardında gösterişli mobilyalar koyu renk duvar kağıtları üzerinde yine onun tabloları yer alıyordu. Başından beri onlara kaç tablo sattığını hatırlamaya çalıştı.

“Annem hazırlanıyor. Sizi yatakta ve dağınık karşılamak istemedi. Uzun zamandır ilk kez saçlarını yaptırıyor.”

“Ah buna hiç gerek yok!”

“Bu onun için önemli. Benim içinde öyle, sizin tablolarınız ortaya çıkayana kadar onu böyle hayata bağlayan bir şey olmamıştı inanın bana!”

“Onu tanımak için sabırsızlanıyorum!” dedi Burcu.

“Sanırım birazdan hazır olur. ” dedi Alperen tam o sırada içeri bir görevli girdi, “Hah işte haber geldi.” dedi heyecanla sonra.

“Geliyoruz!” dediği anda telefonu çalmaya başladı. Telefon Burcu’ya Batu’ya konum atmadığını hatırlattı ama görevli kadın ona yaklaşıp “Sizi Allah gönderdi! Hanımım o kadar heyecanlı ki hiç vakit kaybetmeden sizi görmek istiyor. Beyefendi konuşurken ben sizi hemen götüreyim!” deyiverdi. Alperen’de bir yandan telefona yanıt verirken bir yandan başıyla görevli kadını onaylayınca Burcu konum konusunu soramadan görevli kadının peşinden salondan çıktı. Kadın ağır adımlarla dönüp salonun büyük kapılarını kapattı. Sonra aynı ağır adımlarla merdivenlere yöneldi.

“Bu tabloların yaratıcısı sizsiniz değil mi?” dedi sonra dönüp hayranlıkla.

“Evet onları ben yaptım!”

“Ne kadar yeteneklisiniz! Hanımım da eskiden çok resim yaparmış hep anlatır. Bunu söylediğime kızacak ama geçenlerde bana bir tablonuzu onun yanında yapmanızı çok istediğini söyledi!”

“Sahi mi?” dedi Burcu. Bir başkasının evinde resim yapabileceğini hiç sanmıyordu. Evde bile resime odaklanabilmesi için epeyce çaba harcıyordu. Şimdi bu görevli kadına bunu açıklamaya hiç gerek yoktu ama kadın merdivende öylece durmuş yüzüne bakıyordu niyeyse.

“Bunu hanımızla konuşuruz!” dedi naziçe ve kadın dönüp ağır ağır çıkmaya devam etti basamakları

(devam edecek)