İçeri girmeyi kesinlikle istemiyordu. Zeliha her cuma onlara geldikten sonra bu cuma gelmeyi unutmuş olamazdı herhalde. Hemen geçen haftayı düşündü. Bir şeye sinirlenmiş ve telefonu engellemiş olabilir miydi? İçine bir endişe tohumu düştü hemen. Belki de annesi ve sersem oğlu ona bir şeyler söylemişlerdi Canberk ile ilgili. Ne yapacağını bilemeden arabanın içinde oturdu beş dakika. Sonra Hamiş teyzeyi arayıp geldi mi diye sormak istedi ama gelse zaten kadının arayıp onu haberdar edeceğini düşündü. Şimdi ona telefonu kapalı dese iyice heyecanlanırdı. Belki de otobüse binmişti çoktan ve şarjı bitmişti.

Yine de içini rahatlatmak için arabadan indi yavaş yavaş giriş nimaziyesine yürüdü. Kameraların yerini bildiği için yüzünü başka yöne çevirerek eğildi içeri doğru.

“Zeliha Tunç çıktı mı acaba?”

Güvenlik dünden beri polisin didik didik aradığı kızın adını duyunca hemen başını kaldırdı ve dikkatlice Canberk’in yüzüne baktı. Canberk bu bakışın nedenini anlayamadı.

“Siz kimsiniz?” dedi güvenlik bir yandan yanındaki adama kaş göz etti ki o da polise haber versin. Yanındaki adam nizamiye kulübesinden çıkıp telefonu kulağına dayadı. Canberk bir şeyler olduğun hissetti ama ne olduğunu kestiremedi. Annesi mi bir şey tembihlemişti acaba gelirse önlem almaları için?

“Bir yakınıyım.”

“Himmm!”

“Himm derken?” dedi Canberk gözü dışarıda hararetle konuşan görevlide.

“Zeliha hanımı ne için arıyorsunuz?”

“Öğrencilerinizin görüştüğü kişileri kontrol etmek sizin göreviniz mi? Zeliha hanım çocuk değil!”

“Tabi, tabi yanlış anlamanıza gerek yok!” dedi görevli ve yan gözle o da dışarıdaki arkadaşına baktı. Polisten gelecek habere göre hareket edeceği için gelen adamı oylamaya çalışıyordu o da kendince. Dışarıdaki adam dönüp Canberk’e baktı ve bir şeyler söylemeye devam etti. Sonra telefonu kapatıp içeri girdi bir şey olmamış gibi.

“Kimlik alayım lütfen?” dedi doğrudan.

“Anlamadım?” dedi Canberk “İçeri gireceğimi söylemedim. Neler oluyor?” dedi sesini sertleştirerek.

“Sakin olun bir şey olmuyor!” dedi güvenlik memuru. Onu ürkütüp kaçmasına neden olmak istemiyordu. “Okulun standart güvenlik önlemi olarak kim olduğunuzu bilmem gerek. Mesai saati sonlandı biliyorsunuz. “

Canberk adama hak verdi hava çoktan kararmıştı. Bu saatte adamın biri gelmiş okulun yurdunda kalan bir kadını soruyordu.

“Adım Canberk Şahin”

İlk konuştuğu güvenlik memuru tembihlediği bu ismi duyunca heyecanlandı ve ne yapacağını bilemedi bir an için. Canberk onun bu tuhaf hareketlerinden iyice rahatsız oldu. Diğeri daha soğuk kanlıydı.

“Sizi biraz bekleteceğiz!” dedi Canberk’in uzattığı kimliği incelerken.

“Bana ne olduğunu söyleyecek misiniz? Zeliha hanım ile görüşmek istiyorum!” dedi gergin ve sabırsız bir sesle. Zeliha’yı gerçekten merak etmiyor olsa hırsla çekip giderdi ama onu da yapamıyordu şimdi.

“Okulun önlemleri gereği üst yönetime kadın bir öğrencimizi soran biri için danışma yapmak ve sizin sabıkanızı sorgulamak zorundayız!” dedi memur. Kendisi de söylediği şeyin saçmalığının farkındaydı ama adamı oyala demişlerdi telefonda ona da. İçinden söylenip duruyordu bu yüzden. Defalarca konuşulmasına rağmen okul nizamiyesinde silah bulundurulmasına izin verilmemişti. Oysa şimdi bir silah olsa kaldırıp adamı nizamiyenin arkasına çeker bekletirlerdi.

“Burası askeriye değil!” mesajı gelmişti yönetimden güvenlik biriminin bu isteğine karşılık. Şimdi bu kaçırılma olayının ardından bakalım ne yapacaklardı.

“Hayatımda duyduğum en saçma şey bu?” dedi Canberk, Zeliha hanımın yurdunu arayıp adımı söylerseniz o zaten buraya gelecektir. Bu kadar prosedüre gerek yok.

“Siz madem tanıyorsunuz neden kendiniz arayıp çağırmıyorsunuz?” dedi güvenlik bu sefer.

“Şaka mısınız gece gece?” diye iyice öfkelendi Canberk, Zeliha’yı merak etmese çekip gidecekti gerçekten ama biraz daha bu saçma oyun sürerse adamların birini yakasından tutup çekecekti dışarı. Bu kesin annesinin ona oynattırdığı bir oyundu. Keşke santralden kızın yurt odasını bağlattırsaydı buraya gelene kadar. Aklına bu düşünce gelince nizamiyeden uzaklaşıp aramaya karar verdi ki tam geri dönüp iki adım atar atmaz. Polis karşısında bitti.

“Canberk Şahin?” dedi polis sert sert.

“Evet!”

“Bizimle gelir misiniz?”

“Ne yaptım ben?” dedi şaşkın şaşkın.

“Emniyette anlatacaklar!” diyerek Canberk’i polis otosuna bindirdiler.

Onu kaçırmadan oylamaya çalışan memurlardan biri ötekine “Bu muymuş aradıkları adam?” diye sordu. Bilmiyorum ki adamın adı Canberk diye aldılar. Belki de değildir. Ellerindeki tek bilgi buymuş!”

“Yani sırf ismi yüzünden mi aldılar şimdi bu adamı?”

“Aynen öyle!”

“Memur bey ne oluyor? Beni niye aldınız? Zeliha hanıma bir şey mi oldu?” dedi Canberk telaşlanarak. Telaşlanmasının sebebi emniyete gitmesi değildi. Zaten işi gereği oraya gün içinde de defalarca gidiyor ve pek çok görevliyi de tanıyordu ama polisin bu şekilde onu nizamiyeden alması hayra alamet görünmüyordu.

“Allahım ne olur bir şey olmuş olmasın!” dedi içinden, Derya’yı kaybettiğinde hissettiği o ağırlık duygusu göğüs kafesinin üzerine gelip yerleşti. Bu arada Hamiş teyzeye biraz gecikeceğinin mesajını attı ama açıklamada bulunmadı.

Emniyette onu doğrudan görevli memurun yanına götürdüler.

“Zeliha kayıp mı?” dedi şoka girmiş bir durumda rengi kağıt gibi oldu.

Sonra memurlara Zeliha ile nasıl tanıştıklarına kadar her şeyi anlattı yardımcı olacağı umuduyla ama Sevinç ile olan bağı konusuna hiç girmedi. Onu arabasında bulduğu ilk gün anlattığı üvey baba veya kardeşin kaçırdığından adı kadar emindi. Demek kızı bulmuşlardı sonunda ama okulun içine kadar nasıl sızmışlardı? Memurlar ona kızın annesinin odasından kaçırıldığını söylememişlerdi henüz.

Zeliha’nın kaçırıldığı saatte iş yerinde olduğunu ispatlayabildiği için polisin onu tutması için bir neden kalmadı. Zaten ellerindeki bilgiyi anlattıklarıyla doğrulamıştı. O yüzden bir iki saat sonra onu serbest bıraktılar.

Ona kalsa emniyette Zeliha bulunana kadar beklerdi ama eve gidip kızı ile Hamiş teyzenin korkmamasını sağlamak zorundaydı. Kafası karmakarışık, yüreği sıkışarak eve döndü. Zeliha’nın babası ve kardeşini bulmak için polis haricinde kendisi de çalışmaya karar vermişti. Eve girdiğinde Aslı çoktan uyumuştu, Zeliha gelmediği için biraz bozuktu. Hamiş teyze Canberk mesaj atınca ikisinin bir yerlere gidip o malum konuyu konuştuklarını sandığından hiç endişe duymamıştı. Merakla eve dönmelerini bekliyordu. Canberk’i tek başına alı al moru mor görünce, Zeliha’nın onu terkedip gittiğini düşündü. Belki de Sevinç ve o sersem oğlu kızın beynini yıkamışlardı çoktan.

“Ne oldu oğlum?” diyebildi daralarak.

“Zeliha’yı kaçırmışlar!”

“Ne?” derken az kalsın yığılacaktı, “Ne kaçırması oğlum, annenler mi yapmış?”

“Polis arıyor henüz, bilmiyoruz! Üvey babası olduğunu düşünüyorum ben, poliste öyle düşünüyor!”

“Sen ciddi misin Canberk!”

“Bunun şakası olur mu Hamiş teyze!” diye gürledi Canberk kendini kontrol edemeyip.

“Tamam haklısın!”

“Ben gidip Zeliha’yı arayacağım, temiz bir kaç çamaşır koyar mısın bana bir çantaya!”

“Nerede arıyacaksın?”

“Bilmiyorum işte, memleketine falan bakacağım! Böyle bekleyemem!”

“Tamam!” dedi kadın gene çaresiz. Canberk’in ruh halinin iyi olmadığı ortadaydı.

Hızlıca yatak odasına çıkıp oğlanın bir kaç giysi ve çamaşırını çantasına doldurdu. Sık sık şehir dışına gittiği için zaten her şeyi hazır duruyordu.

Canberk o sırada bir duşa girmiş sakinleşmeye ve düşünmeye çalışıyordu. Çıkıp giyindi ve Hamiş teyzenin hazırladığı çantayı aldı.

“Aslı’ya şehir dışına gittiğimi söyle! Bu adamlar kızı okuldan kaçırdığına göre, burayı da biliyor olabilirler. Bu yüzden şirketten bir güvenliği buraya göndereceğim. Hasan iyi çocuktur. Yanlız yaşıyor. Misafir odasında kalsın tamam mı?”

“Tamam” dedi Hamiş teyze yine ama bu önlemlerin neye yarayacağını ya da neden tehlikede olabileceklerini anlamadı.

Canberk’te tam olarak bilmiyordu ama en azından aklının evde kalmasını istemiyordu giderken.

(devam edecek)