Ertesi hafta Kader ve Mesude hanım doktor randevularına geldiklerinde yeniden Nihal ile karşılaştılar kapının önünde. Nihal onları görür görmez hemen gülümseyerek ayağa kalktı. Kader’de gülümseyerek karşılık verdi onun tepkisine.

“Merhaba, nasılsınız? Siz de girecek misiniz annenizle içeriye?” diye sordu Nihal.

“Şey hayır annem tek girecek bu gün” dedi Kader ama kadının neden böyle bir soru sorduğunu anlayamamıştı.

“Tamam anneniz içeri girdikten sonra sizinle konuşmak istediğim bir konu var!”

“Benimle mi?”

“Evet, lütfen yanlış anlamayın çok vaktinizi almayacağım!”

Kader daha önce komşularından hastanelerde insanları dolandırmak için acınacak halde olduklarını anlatan insanlar olduğuna dair hikayeler duyduğu için biraz tedirgin oldu. Mesude hanımı çağırmak için kapıyı açan doktor da arkadaşını görünce şaşırdı.

“Nihal? Bu gün randevumuz var mıydı?”

“Ah! Yok Mete’ciğim ben Kader hanımla konuşmaya geldim!”

Mesude hanım içeri girerken Mete merak dolu bakışlarla baktı Nihal’e ama bir şey söylemeden kapattı sonra.

“Mete benim çocukluk arkadaşımdır” diye söze girdi Nihal. Kader en azından doktorun kadını tanıdığına sevinmişti ama burası ne de olsa bir psikiyatri bölümüydü acaba kadının bir akıl sağlığı problemi mi vardı?

Gülümsedi Kader cevap vermedi.

“Bakın tuhaf göründüğünün farkındayım ama ben size yardım etmek istiyorum. Mete bana biraz durumunuzdan bahsetti ama ben sizden duymak istiyorum”

“Ne duymak istiyorsunuz?”

“Yani sıkıntınızın ne olduğunu işte? Elimden ne geliyorsa yapacağım söz veriyorum!”

“Bir sıkıntımız yok teşekkür ederiz” dedi Kader.

Nihal iyice batırdığını anlamıştı, kendini çok mahcup hissediyordu.

“Ben bundan iki yol önce kanser oldum” dedi önüne bakarak, “Durumum çok iyi değildi. Acılar da yaşamıştım. Ölüm korkuları falan zor günlerdi benim için. Evlenecektim nişanlımı terketmek istedim öleceğim diye. O beni bırakmadı. O zaman kendi kendime bir söz verdim, eğer bir gün iyileşirsem bir hayata dokunacağım diye.”

Kader gözleri dolarak konuşan Nihal’i dinliyordu merakla.

“Mete size anlattıklarımı doğrulayabilir, çünkü o süreci ruh sağlığım bozulmadan atlatmama o çok yardımcı oldu.”

“Estağfurlah!” dedi Kader.

“Eğer sizin için yapabileceğim bir şey varsa, yani en azından benimle hikayenizi paylaşırsanız, o zaman ben de verdiğim sözü tutabilirm belki. Siz de bana bu iyiliği yapmış olursunuz olmaz mı?”

Kader zaten tanımadığı bir adamın parasına el koymuş olmaktan çok utanç duyuyordu. Şimdi ise hiç tanımadığı bu kadın gelmiş ona hayatlarındaki sıkıntıları çözebileceğini söylüyordu.

“Allah’ım sen beni bir şeyle mi sınıyorsun?” dedi içinden.

“Bizim sıkıntılarımızı çözebileceğinizi pek sanmıyorum” dedi sonra Nihal’e dönüp.

“Anlatsanız belki buna birlikte karar verebiliriz!”

O sırada kapı açıldı ve Mete Mesude hanım ile çıktı odadan. Gene Nİhal’e baktı tuhaf tuhaf

“Mete ben sana bahsetmiştim ya iyileşirsem kendime bir söz verdim diye hatırladın mı?” dedi Nihal pat diye

“Evet hatırladım!” dedi Mete anlamıştı arkadaşının neden geldiğini.

“Lütfen bana kefil olur musun! Kader hanım bana sıkıntılarını olsun anlatsın istiyorum ama haklı olarak huzursuz oldu galiba!”

Mete çok sevdiği arkadaşına baktı sevgiyle önce başını salladı. Sonra Kader’e döndü, “Hayatınızda karşılalabileceğiniz en melek insandır o, ben sonuna kadar kefilim kendisine!” dedi.

Nihal’in gözleri doldu birden, “Teşekkür ederim, gerçekten zor bir durumdan kurtardın beni!” dedi yutkunarak.

Mete yine başını salladı gülümseyerek, “Kader hanım annenizin test sonuçlarına göre ilaçlar ilerlemeyi bir süre de olsa durdurmuş gibi görünüyor, düzenli kullanmaya devam edin. Bir ay sonra görüşelim yeniden olur mu?”

“Tamam!” dedi Kader. Sonra Nihal’e dönüp, “İsterseniz kafetarya da konuşalım o zaman, annem orayı çok seviyor” dedi

Nihal kızın kendine güvenmeye başladığını anlayınca rahatladı, Mete’ye teşekkür edip indiler birlikte kafetaryaya. Mesude hanım yine oraya geldiklerini görünce mutlu oldu gerçekten. Hemen bir çay istedi.

“Kusura bakmayın!” dedi Kader, “Yani çok hikayeler duyuyoruz!”

“Çok haklısınız, hiç problem yok. Benim yaklaşımım tuhaf oldu gerçekten ama başka türlü de nasıl konuya gireceğimi bilmiyordum inanın”

Biraz sohbet ettikten sonra Kader ona başlarına gelen her şeyi anlattı. Mesude hanım aynı mutlulukla üç bardak çayı içti onlar konuşurken.

“Bizi Allah karşılaştırmış olmalı!” dedi Nihal, “Annem benim hastalığımdan hemen önce rahmetli oldu ve ben o öldükten sonra o evde oturmamadığım için ayrı küçük bir ev açtım. Sonra da hasta olunca annemin evi ile hiç ilgilenemedim kapısı kapalı öylece kaldı. Şimdi evlenmek üzereyim. O evi ne yapacağımı düşünüyordum ki cevap sizden geldi. Sizin içinde uygunsa hemen oraya taşınabilirsiniz. Bana bir kira ödemenizi istemiyorum. Siz kendiniz ne zaman çıkmak isterseniz o zamana kadar ev eşyaları ile sizindir!”

“Şaka mı yapıyorsunuz?” dedi Kader şaşkın şaşkın, kadının onların eline üç kuruş para sıkıştırıp gideceğini düşünmüştü.

“Hayır çok ciddiyim!” dedi Nihal, “Hatta şöyle yapalım, siz bana adresinizi verirseniz ben yarın gelip sizi alayım, gidip birlikte eve bakalım.”

“Olur, tabi çok iyi olur! Benim okulum ikide bitiyor!”

Hızlıca adresi not aldı Nihal, “Nişanlımla buluşacağım, kalanını yarın konuşuruz. Bu kartta benim tam adım ve telefonum yazıyor. Sizde hemen beni çaldırırsanız kaydedeyim numaranızı. Bir de evinizin konumunu atarsanız sevinirim. Tarifle adres bulma konusunda pek iyi değilim!”

Kader hemen yaptı istenileni, öyle şaşkındı ki ev problemlerinin çözüldüğüne bile inanamıyordu. Nihal onun şaşkınlığı sürerken vedalaşıp ayrıldı yanlarından. Kendini bir kuş kadar hafiflemiş hissediyordu. Bulduğu bu çözümden annesinin de çok memnun kalmış olduğundan emindi. İçinden bu aile ile karşılaştığı için şükretti nişanlısına giderken.

“Bir çay daha içseydik!” dedi Mesude hanım kızının kalktığını görünce.

“Anneciğim evde içelim artık çayımızı geç oldu artık kapatacaklar burayı!” dedi sevinçle, o kadar mutlu hissediyordu ki yüzündeki gülümsemeyi hiç kaldırmadığını farketmiyordu bile.

“Tekin görsün bizi kızımla nasıl güzel yaşıyoruz!” dedi Mesude Nihal hanımın söylediklerini anlamış gibi.

“Evet kurtulduk anneciğim yeni bir evimiz olacak!”

“Ben biliyordum kızımın her işi başaracağını!”

Ana kız mutlu mutlu döndüler evlerine, Nihal ertesi sabah erkenden mesaj attı, Kader daha okula gitmek için yeni çıkmıştı evden.

“Saat iki buçukta gelirim” yazmıştı.

“Tamam!” diye cevap yazdı Kader’de.

Gerçekten de tam söylediği saate geldi. Kader eve gelir gelmez annesini hazırlamıştı zaten. Birlikte Nihal’in arabasına binip gittiler eve.

Kader onun bahsettiği evin böyle bahçe içinde harika bir ev olacağını hiç hayal etmemişti. Araba bu evin önünde durunca sadece park ettiklerini düşündü.

“Garajın anahtarı içeride o yüzden buraya parkettik!” dedi Nihal sanki kızın düşüncelerini duymuş gibi.

“Burası mı ev?” dedi Kader gözlerini kocaman açarak.

“Evet burası! Dün nişanlımlada konuştuk, sen okuldayken bir Perihan teyzemiz var, anneme de destek olurdu. O gelecek Mesude hanımın yanında duracak. Mete ile de konuştum çok uygun buldu.”

“Bir bakıcı mı tuttunuz yani anneme?” dedi Kader şaşkın şaşkın bahçeyi incelerken, Nihal o sırada dış kapının kilitlerini açıyordu.

“Evet tabi ki, sen sınava nasıl hazırlanacaksın annen böyleyken. Özel eşyalarınızı toplayın bu haftasonuna kadar, bu evde her şey var. Hemen geçin hiç beklemeye gerek yok. Pazartesi Perihan hanım sekizde bu eve gelecek zaten konuştuk, o gelince sen de okuluna gidersin. Gerçi burdan otobüsle gitmen gerekecek ama zaten mezun olmak üzeresin”

Evin içi, dışından da güzeldi.

“Tabi iki yıldır kapalı olunca havasız ve tozlu ama onu da ayarladım. Yarın gelip temizleyecekler evi.”

Kader’in artık dili tutulmuştu sevinçten. Mesude hanım da hayran hayran kadife pahalı koltuklara bakıyordu.

“Eviniz çok güzelmiş, iyi günlerde oturun!” dedi Nihal’e bakarak.

Nihal gelip kadıncağızın elini avucunun içine aldı “Burası sizin eviniz Mesude hanım, siz güle güle oturun!”

(devam edecek)