Suna ve Levent bebeğin Almanya’da doğmasını istemişlerdi Suna ve anne banasından dolayı yarı Alman vatandaşı sayılıyordu zaten. Levent’inde babası Hamburg’da görev yapıyordu. Aslında bebeği orda doğurma fikri Levent’in annesinden çıkmıştı. O da böylece biraz eşinin yanında kalabilecek, hem de torunları geldiğinde tüm aile bir arada olabileceklerdi. Bebek yarı Alman vatandaşı olacaktı annesi gibi ayrıca, ileride avantaj olabilirdi onlar için.

Yasemin kırk günlük olana kadar dönmediler oradan. Kırk günü dolunca Levent’in annesi Neslihan hanım ile birlikte geldiler yaşadıkları yere. Suna eczaneyi kapattığı için bebeğe kendisi bakacaktı. O okula başladığında belki yeniden açarım demişti Levent’te. Levent’in tekstil ihracatı yapmak gibi bir niyeti vardı, internet üzerinden. Evlenmeden hemen önce onlarla ilgili araştırmalarını tamamlamış gibiydi. Babası Hamburg’dan ona bağlantılar sağlamıştı. Suna’da eczaneyi kapatmaya karar verince evlenir evlenmez ikisi birden bu işler ilgilenmeye başladılar. Başlangıçta evden birlikte götürdükleri işi bebeğin geleceği anlaşılınca evlerine yakın küçük bir ofis kiralayıp oraya taşıdılar. Bebek olunca ev ve işin bir arada olmaması daha mantıklı gelmişti onlara. Suna ofise gitmek istediğinde Neslihan hanım gelip bebekle duracaktı. Zaten bunu yapmaya can atıyordu. Uzakta olmayacaklarından onun bir telefonuna hemen dönüp gelebileceklerdi. Döndüklerinde Hamburg’ta hep birlikte aldıkları karara göre Neslihan hanımların evlerini de Levent’lerin evlerine yakın bir yere taşıdılar. Aslında göl evinde yaşamayı çok istiyorlardı ama bir süre daha sadece haftasonu için orayı kullanmalarının ve daha uygun olduğuna kanaat getirdiler. Çünkü doktor kontrolleri ve benzeri işler için göl evi merkeze uzak kalıyordu.

Melike hanım, Suna’yı evlenip ayrıldığı için başta sıcak karşılamamış ama daha sonra onu tanıyıp, torununun da mutlu olduğunu görünce yelkenleri indirmişti. Neslihan hanım varken gelemediği için onun gelmediği günler gelip torununun evladını görüyordu. Neslihan hanıma bir şey kalsın istemediği için mal varlığını oğluna değil torununun çocuğuna bırakacağını ve bununla ilgili bir vasiyet yazdığınıda her seferinde vurguluyordu. Suna Hatice hanım gibi bir tecrübe yaşadığı için Melike hanımın bu küçük inatlarından hiç etkilenmiyor hatta duymazlığa geliyordu. O kayınvalidesini çok seviyordu. Bir önceki ile hiç ilgisi yoktu Neslihan hanımın. Melike hanımı da seviyordu. O Hatice hanım gibi kötü niyetli bir kadın değildi. Sadece inatçıydı biraz. Aslında içten içe gelinini takdir ettiğini anlamıştı Suna çoktan. En azından sevmese de Hatice hanımın yaptığı gibi oğlundan ayırmaya çalışmamış ya da kadına bir eziyette bulunmamış sadece uzak durmuştu. Bunun Neslihan hanım için üzücü bir durum olduğunu hiç sanmıyordu Suna.

Bir kızları olmuştu, ona isim verme konusunda epeyce düşünmüşlerdi. Aslında herkesin bir önerisi olmuştu ama o önerilerden birini seçtiklerinde diğerlerinin gönül koyacağını düşünerek önce kura çekmeye karar verip sonra bambaşka ve önerilmeyen bir isim koymaya karar verdiler. TV yi açıp Türkçe kanallarda dolaştılar ve duydukları ilk kadın ismini kızlarına koymaya karar verdiler. Elbette uygun bulmadıkları bir isim çıkarsa ikinci için bekleyeceklerdi ama ilk duydukları isim ikisinin de hoşuna gitti.

“Yasemin”

İsim öneren herkes bu yeni seçeneği beğendi ve onayladı. Neyse ki bu ailede önceki aile gibi sürtüşmeler olmuyordu küslüklere rağmen.

Doğukan ve Firuze onların döndüğünü duyunca eczaneyi bir kaç gün bir arkadaşlarına emanet edip, oğullarını da alıp yanlarına geldiler Levent ve Yasemin’in tanışmalarını da geciktirmek istemiyolardı. Ayrıca Firuze daha önce doğruduğu için taze bilgilerinin Suna hanımın işine yarayacağına inanıyordu.

Suna hanım çocukların otelde kalmalarına izin vermediği için onlar gelince bir kaç günlüğüne hep birlikte göl evine taşındılar.

“Acaba geri hiç dönmesek mi?” diye fısıldadı Doğukan evi ve gölü görür görmez. Firuze’nin buna hiç itirazı olamazdı.

Levent onlara evlerden biri satışa çıkarsa haber vereceğine söz verdi. Aslında buraya getirdiği her arkadaşına bu sözü veriyordu ama bu evleri alan herkes aynı düşüncede olduğundan gelemeselerde kimse evini satmıyordu. Şehrin yakınında yabancılara kapalı bir cennetti burası. Levent işler yüzünden her gün şehire gidip geldi ve Doğukan, Firuze, Suna ve bebekler evde kaldılar.

Bu üç dört gün boyunca hem biriktirdiklerini konuştular, hem hasret giderdiler, hem de ister istemez her şeyin buraya kadar gelişi hakkında konuştular.

Sonunda her şey yoluna girmişti. Levent inanılmaz biriydi. Nasıl yapmışsa anne ve babasının satılan evlerini bulmuş, onun sahibi ile konuşup ikna etmiş ve Suna’nın bankada beklettiği parası ile evi geri almasını sağlamıştı.

Bu Suna için rüyasında görse inanamayacağı bir durumdu. Şimdi ev kiradaydı ama hâlâ Suna’nındı. Üstelik hiç zarar da etmemilerdi. İleride Yasemin’e kalmasını istiyordu Suna. Kendi anne ve babasının kızına hediyesi olacaktı o ev. Malların hepsi evden ibaret olmadığı için bankada hâlâ biraz parası kalmıştı. Onu da kızı için saklıyordu. Eğitimi sırasında anneanne ve dedesinin desteğine ihtiyaçları olabilirdi.

“Keşke her şey Sinan’dan önce böyle olsaydı!” dedi Suna onlarla otururken.

“Böyle olması gerekiyormuş belki Levent ile böyle tanışmasanız her şey başka olurdu!”

“Tıpkı Sinan ile tanıştığımızda anne ve babam ölmese başka türlü olacağı gibi!”

“Evet gerçekten de evleneceğiniz adamlarla tanışmalarınız hep bir travma ile başlıyor değil mi?”

Hepsi sessizleşti birden, Doğukan gene devirdi gözlerini karısına. Firuze artık gücenmiyordu bu tavıra. Yine görmeze geldi.

Ayrılırlarken bir dahaki sefere Firuzeler beklediklerini söylediler.

Dostlukları bir ömür sürdü iki ailenin.

Sinan bir daha ortaya çıkmadı. Hastanede çalışan bir hemşire ile evlendiğini duydu Doğukan ama kimseye bundan bahsetmedi.

“Nasılsa onunla da fazla yapamaz!” dedi içinden sadece.

SON