Burcu’nun galeriye gönderdiği son resimler bu defa duvarda yer bulamadan paketlenmişti. Galeri sahibi Burcu teslimatı yapar yapmaz alıcıyı aramış, alıcı resimlerin üçünü de alacağını söylemiş ve ödemesini yapmıştı. Ancak alıcının bu defa bir notu vardı. Bir gün galeride ressam ile tanışmayı umuyordu.

“Benimle mi tanışmak istiyormuş!” dedi Burcu hayretle, “Neden peki?”

“Bilemiyorum tatlım ben alıcılara neden, niçin diye şeyler sormam. Adam bütün resimlerini satın alıyor, galeride bir kahve içme teklifini geri çevirmek istemezsin herhalde!” dedi galeri sahibi.

“Haklısınız” dedi Burcu, bu kadar iyi bir alıcıyı kırmak olmazdı, ayrıca galeride tanımadığı bir adam da olsa bir kahve içmek bir sorun yaratacak değildi. Ercan’a bahsettiğinde o da aynı şeyi söyledi. Resimler sayesinde Burcu’nun sosyalleşmesi hoşuna gidiyordu.

“İstersen geleyim seninle!” dedi ama Burcu bunu kendi başına yapmasının daha doğru olacağını söyledi.

Burcu’nun alıcısı ile işleri böyle olumlu yönde giderken, Ercan ve Batu’nun ürettiği yazılım bazında bir başka büyük yazılım yaptırmak isteyen bir şirket yöneticisi Ercan’ı görüşmeye davet etti. Şirket ellerindeki yazılım yerine daha gelişmiş ve kendilerine özgü bir başka yazılım yaptırmak istiyor. Ercan’ın da bu projenin başında danışman olarak bulunmasını istiyorlardı. Ancak bu gizli bilgiler içeren bir yazılım olacağından proje boyunca şirketin belirlediğ yerde sosyal hayatla bağını keserek çalışması gerekiyordu. Sözleşmenin en baş şartı buydu. Ancak ödeyecekleri ücret oldukça yüksekti.

“Delirdin mi?” diye azarladı Batu böyle bir teklifi kabul etmek istemeyen Ercan’ı.

“Sen delirdin mi? Burcu’yu gördüğü ses ve hayallerle başbaşa bırakıp aylarca ortadan kayıp mı olayım yani?”

“Hayır, adamlar sana bir lojman vereceklerini söylüyorlar, özellikleri de işte bu kağıtlarda yazıyor!” dedi elindeki sözleşme ve ek metinleri sallayarak.

“Bu değişiklik onu tedirgin edebilir biliyorsun? Ben kendi evimizden ayrılmak istemiyorum!”

“Ercan senin derdin evini bırakamamak mı anlamadım ki, her türlü bu projede görev almayı kabul edersen evine gidemeyeceksin. Burcu ile veya onsuz o lojmanlarda yaşamak zorundasın! Ayrıca böyle bir teklifi ve parayı geri çeviremezsin!”

“Bizim işimiz ne olacak?”

“Ben buradayım dostum, proje bitince geri geleceksin.”

“Emin misin?”

“Ercan bana hiç güvenin yok mu senin?”

“Sana güvenmekle ne ilgisi var dostum! Müşteriye mi gideceksin yani?”

“Hayır elbette gitmeyeceğim ama uzaktan da çözüm bulabilirim öyle değil mi?”

“Ben neden öyle yapmıyorum peki?”

“Çünkü gidebilecek biri varken gitmeli!”

“Gitmen gereken durumlar olacak biliyorsun!”

“Tamam o halde giderim, haydi uzatma da sevgiline bundan bahset. Bu parayla hangarını da alabilirsin belki!”

“Doğru söylüyorsun aslında toplam ücreti duyunca benimde aklıma bu geldi” dedi Ercan heyecanla, “Bu akşam Burcu ile konuşayım bakayım ne diyecek?”

“Harika bir haber bu!” dedi Burcu heyecanla. Başka bir şey söylemeden Ercan’ın elindeki kağıtları kaptı ve sözleşme ile ekindeki her şeyi dikkatlice okudu.

“Ne diyorsun?” dedi Ercan endişeyle.

“Verecekleri lojman bu yaşadığımız evden bile güvenli duruyor baksana şu sistemlere!”

“Yani sen orada kendini rahat hissedecek misin?”

“Eğer hissetmezsem buraya geri gelebilirim öyle değil mi? Sen de işin bitince gelirsin!”

“Burcu bunu doktorunla da konuşalım istersen, benim için kendini gerileceğin bir duruma sokmak istemiyorum!”

“Tamam konuşalım ama baksana bu evin bizimkinden bir fazla odası da var, bütün boyalarım ve malzemelerim için harika olabilir!”

Burcu’nun doktoru bu taşınmanın onlara iyi geleceğini vurguladı. Yaşamdan kaçarak tüm bunlardan kurtulmaları zaten mümkün değildi. Ayrıca Burcu belki de her şeyi bu evle özdeşleştirmişti ve ev değiştiğinde her şeyide burada bırakabilecekti.

“Hiç bu açıdan bakmamıştım!” dedi Ercan sevinçle, “O halde şirketin teklifini kabul ediyorum!”

Ercan’ın sözleşmeyi imzaladığı günün akşamı üçü birden hangarda kedilerine harika bir ziyafet çektiler ve bu başarıyı kutladılar. Hatta Cesur bile bir ara görüntülü olarak katıldı onlara ama sonra bir maceranın onu beklediğini söyleyip kapattı kamerasını. Bir süre sonra aklı onda kalan Batu’da özür dileyip bilgisayarının başına kayınca iki sevgili evlerine dönüp kutlamalara orada devam ettiler.

Burcu’nun bu değişikliğe böyle olumlu yaklaşması ve doktorunun da bunu desteklemesi Ercan’ı çok mutlu etmişti. Lojman alanındaki evler birbirinden bağımsız olarak dizayn edilmişti. İstemedikleri takdirde diğer lojman sakinleri ile sosyal ilişkilere girmeleri gerekmiyordu. Kendilerine özel küçük bir bahçeleri de olacaktı. Proje sürdüğü sürece orada yaşamaları gerekiyordu. Böylece şirket çalışanları da ailelerinin daima güvende kaldığını bilerek rahatlıkla işlerine odaklanabileceklerdi. Çünkü sahiden evin her yanında kontrol kameraları yerleştirilmiş ve alarmlar aktif hale getirilmişti. Bir lojman için bu kadarı fazla gibi gözükse de şirketin çalışanları ve ailelerini önemsediği belliydi. Elbette yazılımın gizli bilgiler içereceği vurgusundan kaynaklanıyordu bu önlemler. Zaten eve iş getirmeyecekleri için ancak ek tedbir olabilirdi.

Lojman mobilyalı olduğu için Burcu’nun malzemeleri ve kişisel eşyaları dışında fazla bir eşya hazırlamadılar. Evlerini kapatacaklar, proje sonunda da geri geleceklerdi. Hatta o evde yaşamak hoşlarına giderse kazandıkları parayla başka bir yere geçebileceklerini düşünüyordu Burcu. Ercan henüz ona Batu’nun ki gibi büyük bir hangar alma fikri olduğundan bahsetmemişti.

On beş gün içinde lojmanın anahtarı onlara teslim edildi. Sıfırdan başlamaktansa belli bir iskeletin üzerinden çalışmak daha kolay olacağından Batu ile birlikte kendi sistemlerinin temelini oluşturan bölümlerini kopyalayıp hazırlamışlardı. İhtiyaca göre Ercan üzerlerinde değişiklik yapacaktı. Bu en azından işin analiz kısmı için faydalı olacak somut bir yapı üzerinden ilerleyeceklerdi. Eve yerleşmeleri ve alışmaları içinde onlara bir kaç gün süre verildikten sonra lojmanlardan onları alan servislerle birlikte Ercan işine gitmeye başladı.

Ercan’nın yeni iş meselesi çıkınca Burcu alıcı ile buluşmayı biraz ertelemişti. Pek çok işi aynı anda yapmak ve alışık olmadığı şeylere adapte olmak için zamana ihtiyacı oluyordu. Alıcıya ve yeni hayata aynı anda adapte olamayacağını düşünmüştü. Ercan işe başladıktan sonra o da galeriye alıcısı ile bir randevu ayarlayabilecekleri haberini iletti. Alıcı hemen iki gün sonrası için bir saat vermişti bile. Şirket lojmanla birlikte yeni telefonlar ve araba da vermişti onlara. Ercan servise bindiği için araba Burcu’ya kalıyordu. Ercan onun evde kapalı kalıp her işi için onu beklemesini istemiyordu çünkü. Son model telefonlar aile fertlerinin hepsine sağlanıyordu, Burcu için de bir tane hazırlanmıştı. Böyle olunca kendi telefonları da evlerinde bırakmışlardı. Muhtemelen proje sonunda arabayla birlikte telefonları da geri alacaklardı.

“Sanmıyorum!” dedi Ercan ama yine de emin olamadılar.

Alıcı ile buluşmaya gideceği sabah Burcu kendini biraz gergin hissediyordu. Ercan bu yeni işinden hemen izin alamayacağı için daha önce teklif ettiği gibi onunla gitme şansına sahip değildi.

“İstersen Batu gelir seninle!” dedi hemen karısının stresini görünce

“Hayır kendim gidebilirim!” dedi Burcu.

Bu eve geldikten sonra bir hayal ya da ses duyup duymadığı konusunda pek konuşmamışlardı. Burcu zaten onu tedirgin etmemek için herşeyi anlatmıyordu artık. Bu evde her nasılsa kendini diğer evden daha güvende hissetmişti ama yine de bir kez gelmişti o ataklardan. Mutfaktan bir gölgenin geçtiğini görmüştü.

(devam edecek)